Toen Luc ook klaar was, konden we naar het ontbijt. Altijd lekker toch: roerei, bagels, pannenkoeken, yoghurt, cereals, koffie en fruitsap. Het was heel druk, we moesten zoeken naar een vrij tafeltje.
Om 8u30 vertrokken we naar de Walmart waar we ons lijstje afgingen: wat drank, noten, blauwe bessen en druiven, beleg en brood en toch maar een frigobox ook.
Het duurde al bij al toch weer lang, hoewel we niet echt getreuzeld hebben.
Daarna reden we via de highway naar onze eerste stop: Yant Flat canyon.
Onderweg heb ik nog wat mijn ogen toe gedaan terwijl Luc reed.
Natuurlijk moesten we wel een foto nemen bij het bord van Arizona en Utah! Het regende af en toe en op de borden boven de weg stond er te lezen dat je voorzichtig moetst rijden wegens de winterse omstandigheden.
De weg naar Yant Flat bleek al snel een dirtroad te zijn die er op sommige plaatsen erg modderig bij lag. In het begin van de weg stond er dat die bij nat weer dikwijls niet berijdbaar is. Na 6 mijl werd het inderdaad echt te gortig en zijn we omgedraaid. We betrouwden het niet meer. We slipten echt soms op de stukken naar boven. Nochtans hebben we heel brede banden zagen we achteraf tov andere suv's. Maar liever geen risico's nemen. We aten een bagel op in het zonnetje en genoten van de rode rotsen om ons heen. We maakten er een kleine wandeling tussen om de benen wat te strekken. Onweer hing wel in de lucht. Af en toe voelden we wat druppels en in de verte zagen we echt storm. We besloten om dan langs Coral Pink Sanddunes SP naar het hotel te rijden en eerder in te checken. We moesten immers voor 18u nog een permit aanvragen en dat is toch makkelijker als dat niet via mijn gsm moet.
Na een uurtje kwamen we aan bij de Coral Pink Sanddunes State Park. Daar kan je vanaf de weg op verschillende plaatsen gratis in. Maar toen we de deur open deden was het ijskoud! We deden een extra trui aan, muts en sjaal erbij en we vertrokken. Het zand heeft een rozige schijn omwille van hematiet dat er in zit. We wandelden een stukje, maar dat was best lastig in het mulle zand. Na wat foto's reden we verder. We stopten ook nog bij Belly of the Dragon. De foto's tonen vanwaar de naam komt. Het was best iets speciaal, maar zo druk! Hele families liepen erdoor heen met kinderen die steeds luider schreeuwden. We hielden het dan ook snel voor bekeken.
In het hotel aangekomen, deden we nog snel voor 18u mee met de lottery voor The Wave. We hadden in december al mee gedaan, maar waren toen niet uitgeloot.
We dronken ons een glaasje wijn terwijl ik de blog verder typte.
Daarna gingen we Mexicaans eten. Die hadden wel wat vegetarisch. Dat had ik op voorhand uitgezocht. We moesten 45 minuten wachten. Okay, dan gingen we wel wachten op onze kamer. We sorteerden wat foto's van de blog en we vertrokken weer. Toen we toekwamen was de man erg onvriendelijk: we hadden buiten moeten staan wachten! Konden wij toch niet weten? Nu was onze beurt voorbij. Ja zeg! Naar de mc Do dan maar. Die heeft hier geen veggieburgers. Het enige dat er nog was, was de Subway. Daar hadden we eigenlijk geen zin in, maar het moest maar. Luc nam een broodje en ik een bowl sla. Eigenlijk smaakte het nog wel goed.
Morgenvroeg een drukke dag met meer wandelingen op het programma die we hopelijk kunnen maken als we er geraken. Na vandaag wordt het elke dag spannend met het wisselvallige weer hier.
