Om iets over 7 gingen we ontbijten en daar zat het propvol. We vonden net nog een tafeltje vrij. Het verwondert me altijd hoeveel mensen zo vroeg op zijn.
Ze hebben hier overal mijn havermout van thuis, van Quakers, dus dat vind ik wel lekker. Alleen heb je hier verschillende smaken en die heb ik thuis nog niet ontdekt. Ik neem me voor om er eens achter te zoeken.
Om 8u15 vertrokken we op pad. Eerst tankten we weer de auto vol. De prijzen zijn overal ongeveer hetzelfde. 3,74 per gallon was het deze keer.
We stopten ook nog bij de enige lokale supermarkt om te zien of ze iets hadden om vanavond te eten. Na even zoeken vonden we noedels met groenten. Dat was diepvries, dus daar komen we dan vanavond om.
Daarna konden we echt vertrekken naar onze eerste bestemming. Maar wat was dat nu weer? We hoorden geen muziek? CarPlay werkte blijkbaar niet goed meer. Dus maar aan de kant en een paar keer herstart, iPhone gedisconnecteerd, maar niks hielp. Dan werd het maar de lokale radio en kijken op het gsm schermpje. Mijn gsm werkte ook niet. Bah, da's wel vervelend.
Maar geen idee wat we meer kunnen doen.
De zon scheen ondertussen wel en de wind was blijkbaar gaan liggen. Toch voorspelden ze slechts 12° vandaag, dus we hadden alvast een dikke trui aangedaan.
Na een dik uur kwamen we toe bij Little Wild Horse canyon. Luc probeerde nog eens vanalles uit met de CarPlay, met onze beide telefoons maar niks hielp. Pffff, vervelend. Het was slechts 2 graden, dus we pakten ons dik in met muts en sjaal.
De wandeling begon door een brede bedding met steentjes. Na 20 minuutjes begon de canyon al. Ik had eigenlijk al genoeg canyons gezien, maar dit was toch weer een andere. Hij was de hele tijd breed van boven, dus geen slot canyon zoals de vorige. Het wandelde erg aangenaam, ook al was het superkoud. De canyon werd steeds smaller en smaller. Op sommige plaatsen kon je maar 1 voet voor de andere plaatsen, maar niks dat niet eenvoudig lukte. We genoten er weer van. Plots hoorden we tegenliggers zeggen "zijn jullie ook Vlamingen?" Kom die hier net tegen zeg. We konden elkaar niet voorbij, dus het was wat zoeken hoe we dat moesten doen, maar uiteindelijk lukte het toch. De jongens van de familie klommen gewoon dwars omhoog zodat wij onder hun benen door konden. Herkenbaar. Net daarna kwam je op een open plek. Het zonnetje scheen, dus de sjaals konden alvast uit. We gingen dan het tweede deel in, maar die doorgang werd al snel geblokkeerd door een groot rotsblok dat geklemd zat tussen de 2 wanden. Dus zijn we daar teruggekeerd via dezelfde weg. Het werd drukker en drukker en we moesten dikwijls passen om te kunnen passeren. Eigenlijk best wel een opgave, maar toch leuk.
Na anderhalf uur waren we terug bij de auto.
We waren allebei blij dat we deze canyon toch niet laten vallen hadden.
We keken nog eens naar CarPlay, maar kregen hem maar niet aan de praat. Dus gebruikten we de ingebouwde gps van de auto zelf. Alleen heeft die al onze waypoints natuurlijk niet...En voor spotify moeten we nu gewoon via mijn gsm luisteren. Dus geen Coldplay meer als ik een filmpje maak, want dan stopt hij automatisch met afspelen :)
Na een half uurtje arriveerden we bij Goblin Valley State Park. We betaalden de 20$ toegang en kregen een ticket om op de voorruit te kleven.
De enige parking stond al bijna helemaal vol, maar we vonden toch nog een plekje. We aten eerst een broodje kaas en een banaant en vertrokken dan weer goed ingeduffeld naar de Goblins. Dat zijn allemaal kleine schattige stenen in de vorm van kaboutertjes of paddestoelen. Heel schattig om te zien. Er zijn 3 Valley's en we hadden gelezen dat de 3de de mooiste was, dus dat was ons doel. In Valley 1 was het druk. We liepen erdoor en trokken wat foto's maar stapten direct door naar Valley 2. Al snel was duidelijk dat je maar wat in de wildernis moest lopen. Er was geen enkel pad. Met het plannetje van het park en Google Maps wisten we ongeveer waar we moesten zijn. We wandelden al snel bijna alleen. Bij Valley 2 stonden de goblins veel dichter bij elkaar. Ook de rotswand van de bergen rondom stonden vol. We trokken weer veel foto's, telkens je verder stapte, kwam je weer een andere mooie of originelere tegen. Dan op weg naar Valley 3. Dat was nog een dingetje om te vinden. We liepen zo goed mogelijk als we konden via maps. Maar dat was niet makkelijk. We volgden vooral een wash, maar op een bepaald moment ging die naar rechts en moesten wij naar links. Er was een heel klein geultje links, dus daar zijn we doorgelopen. En inderdaad, op het einde kwamen we op een soort 'plein' waar veel goblins stonden. Maar helemaal niet zo spectaculair helaas. Luc ging nog verder over de heuvel kijken en riep dat ik toch maar moest komen want hij had Valley 3 gevonden! Er stonden honderden kleine paddestoelletjes, precies een bos. Heel erg schattig om naar te kijken. Dat deden we dan ook met volle teugen! Na de resem foto's was het tijd om terug te keren, maar waar waren we ook alweer hier opgekomen? Het was zoeken en nog eens zoeken. We wisten weer onze richting, maar waren omgeven door grote heuvels. We zagen een kleine greppel die richting uitgaan. Die maar in dan. Plots konden we niet meer verder. Moesten we echt de berg op? Ja dan maar. Het was niet zo heel steil, maar ik was echt al goed moe.
We konden langs de andere kant onmogelijk naar beneden maar zagen wel de wash liggen waar we moesten zijn. Erg frustrerend. Maar niks aan te doen, terug de berg af, weer de greppel door tot we de greppel zagen waardoor we hier terecht gekomen waren. Dan zijn we zo de heel weg terug gewandeld. Luc had Strava aan gezet en daardoor wisten we precies hoe we terug moesten. Ik was opgelucht toen we Valley 2 weer bereikten. Stel je voor dat je de weg niet meer terugvindt. Zouden ze je komen zoeken?
De wind was weer komen opsteken en het zand sneed weer langs alle kanten. Ik was blij met m'n muts.
Na 3 uur waren we terug bij de auto.
We probeerden toch nog maar eens de CarPlay, haha, je weet nooit. Maar nee hoor. Luc had wel gevonden hoe je de radio kon resetten, maar terwijl we al reden zocht ik in de handleiding (die eens in de auto lag) wat dat zou doen. We konden maar proberen.
We stopten eerst bij de supermarkt en kochten wat brood, druiven, een bakje noedels en ook een pot ijs. Daarna resetten we het hele ding en ja hoor: hij doet het weer! halleluja!
In de kamer aangekomen zagen we dat deze niet was gekuist. Dus ik naar de receptie: dat gebeurt maar om de 2dagen. Dat had ik nog gehoord, maar mochten ze wel eens zeggen bij het inchecken. We kregen wel direct alles proper mee, dus enkel het bed was niet opgemaakt. Doen we thuis ook niet, dus maakt niet uit.
We aten ons ijs op met een lepel uit de pot terwijl we naar Homicide NY keken. Kan het nog Amerikaanser?
Daarna typte ik de blog verder, kozen we uit de vele foto's (en dat zijn enkel die van op gsm) en amuseerden ons nog wat.
Het was alweer een zalige dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten