Rond 6u30 hebben we de reacties gelezen en staan we op.
Het wordt weer een koude dag, dus we kleden ons warm aan.
Het ontbijt zit vooral vol ongezonde dingen: wafels, zoete koeken, en dan natuurlijk ook weer ei, zelfs mais erbij. Bah, 's morgens. Ik nam havermout en die smaakte eigenlijk best goed. De bagels en yoghurt zijn op. Om 7u al? Of zij we te vroeg? Er zitten toch al behoorlijk wat mensen.
Na het ontbijt maken we de rugzakken en vertrekken. Het vlot nog niet echt. De eerste dagen is het altijd wat zoeken wat in welke rugzak moet, wat in de auto kan blijven liggen enz.
We vertrekken elk met 2 koffies in de auto. Ik heb er eentje met vanille en eentje met hazelnoot. Zo lekker! Dat kan je in België toch allemaal niet!
Voor we vertrekken moeten we nog even wachten, want de voorruit moet ontdooid! Het is net 2° buiten. Brrrrr.
We zijn al snel op onze eerste bestemming: een wandeling naar de langste en diepste slot canyon van de USA. We moeten online een permit kopen. Er is nergens bereik, behalve aan het paaltje met het bord met uitleg hoe we de permit moeten kopen, via een qr code. We betalen voor elk 6$ en leggen een kaartje met ons reserveringsnummer en nummerplaat in de auto. Daarna gaan we even naar toilet voor we op pad gaan.
Het eerste deel wandelen we door een wash. Dat duurt best lang, maar overal zie je rode rotsen, dus vervelen doet het niet. Dan komen we de eerste canyon tegen, de Wire Pass. Af en toe is het even klauteren of een ladder gebruiken om lager te geraken, maar het lukt ons goed. Het zicht is echt heel mooi met de zon die achter de hoeken schijnt. De foto's doen het oneer aan. Het werd ook snel warmer, zodat de muts en sjaal en zelfs de jas uit kan. We lopen een stukje in de zon, volledig omringd door rotsen. Echt zalig en een prachtig zicht! Dan komen we bij de grootste canyon aan, de Buckskin Gulch. We kiezen om de rechterkant in te wandelen, want Luc had gelezen dat die mooist was. Het was er ook prachtig! De rotsen zijn meer dan 100m hoog. Er blaast eens fris windje maar zeker in de zomer moet het hier aangenaam koel zijn.
We wandelen een half uur door de canyon tot we zien dat het ongeveer altijd hetzelfde zicht blijft. Daarna moeten we dezelfde weg terug. Er komen al gauw donderwolken opzetten, maar als we net na 3 uur onderweg weer in de auto zitten, begint het heel hard te hagelen. We eten in de auto onze wafel op en kijken naar de vele mensen die helemaal doorweekt terugkomen. Wat hebben we geluk gehad!
We zetten onze dagtocht verder naar Edmeier's secret. Het is maar een kwartiertje rijden. Ook hier moet je door een wash wandelen, maar je kan ook langs boven wandelen zodat je een paar bochten afsnijdt. Daar kiezen we dan ook voor. Het is hier heel stil, we komen niemand tegen. Overal rotsen rondom je heen. Echt een magnifiek zicht! Op het einde was het even zoeken om de goede weg te vinden, langs prikkeldraad, achter een gele heuvel om en daar lag ons eindpunt dan: Edmaiers Secret. Het lijkt een beetje op hersenen zegt men. Dat vond ik nu niet echt, maar het was wel ietsjes speciaals zo tussen anders allemaal rode rotsen. We hebben er even naar staan kijken, maar toen begon het te druppelen en keerden we maar terug. Het was niet zo erg dat we de kway aan moesten doen, dus we stapten goed door. Uiteindelijk kregen we het weer te warm en begon de zon te schijnen. Heel wisselvallig weer hier!
Normaal stonden ook nog de Toadstool Hoodoos op de planning, maar we hadden al 21000 stappen gezet, dus ik vond het welletjes. We reden dan naar Paria River Road dat vroeger gebruikt werd voor film opnames. Maar plots werd die weg weer heel slecht. We begonnen gewoon te slippen! Ik zat niet meer op mijn gemak, maar we konden hier zeker niet keren ook, dus het werd traag achteruit rijden tot we weer op betere weg waren. Dat lukte gelukkig goed, maar ik zat toch maar ongerust te wezen...
Het was hierna wel genoeg geweest voor vandaag, dus keerden we terug naar het hotel. We stopten nog bij een liquor store voor een fles wijn. Dat hadden we wel verdiend na zo'n dag! We dronken een lekker glaasje samen met wat humus hapjes in de kamer.
Daarna gingen we eten in het enige restaurant hier met een veggieburger. Ik nam soep met vegetarische pasta. Maar de soep bleek kippensoep te zijn. Ze brachten me een slaatje in de plaats, mooi en snel opgelost. het was er erg druk, dus ze kwamen al snel de rekening brengen omdat ze onze plaats nodig hadden. Maar daardoor waren we zoveel te sneller op de kamer, waar we allebei nog douchten en verder keken naar onze serie op Netflix.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten