 |
| [Klik op de foto voor meer foto's] |
We stopten eerst bij de scenic overlook van Snowcanyon State Park. Zo konden we mooi zien waar we direct heen zouden gaan. Het zag er alweer een heel ander park uit!
Onze eerste wandelstop was bij Petrified Dunes. Je kon het park al in, maar er zat nog niemand in het betaalhokje. De auto voor ons reed gewoon door, dus wij volgden maar. Dat was dan mooi mee genomen.
Van op de parking zagen we al waar we op moesten: rode versteende duinen. Ongeveer 180 miljoen jaar geleden was een groot deel van het gebied dat nu de staat Utah is, bedolven onder een dikke laag zand. Door het enorme gewicht werden de onderste lagen samengedrukt; de rotslagen die hierdoor werden gevormd worden nu Navajo Sandstone genoemd. We konden er vrij op wandelen. Dat was echt weer heel cool. Ook weer een fantastisch mooi uitzicht met de rode duinen waar we opstonden, de witte rotsen op de achtergrond en de groene struiken meer naar de kant van de weg toe. We liepen tot bovenaan en langs een andere kant weer terug. Op een half uur hadden we alles gezien. Even later arriveerden we bij de tweede wandelstop, Whiterocks Amphitheater Trail . Deze leidde tussen lavastenen naar een amfitheater van witte rotsen. Je moest op het einde even klimmen om er te komen, maar wat is dit een hidden gem zeg! Zo mooi en goed verborgen. Het was er muisstil, er was niemand. We konden overal stappen zonder gestoord te worden. Heerlijk dit Amerika! We hebben even zitten genieten in het zonnetje van al dit moois voor we na drie kwartier terugkeerden.
Ons volgende park op de planning was Cathedral Gorge SP. Dat is een klein maar schattig State Park. We moesten 5$ in een enveloppe steken bij de ingang, maar je kon ook digitaal betalen. We hingen het label op in onze auto en reden verder. We stopten bij alle stops. Telkens stonden er crème kleurige rotsformaties, een beetje vergelijkbaar met Bryce. Je kon overal vrij wandelen en eens je er middenin zat, had je uiteraard het mooiste zicht. Soms waren er ook grotten, maar die waren niet veilig om in te gaan.
De klok was weer een uurtje terug gezet, maar we kregen toch honger. Voor we aan de trail begonnen, hebben we dus eerst een broodje gegeten op een picknicktafel bij de rotsen. Hoe zalig is dit bij dit weer zeg! We konden in t-shirt lopen ondertussen.
De trail begon op de parkeerplaats en leidde naar een hoger gelegen punt vanwaar je het mooiste zicht op het park hebt. En dat is niet gelogen! Via een droge rivierwash, enkele treden en uiteindelijk een stalen trap kwam je er. Het zag er de hele tijd weer magnifiek uit. Het is toch altijd anders om ergens tussenin te lopen ipv van bovenuit een zicht ergens op te hebben. We trokken dan ook weer veel foto's. We moesten langs dezelfde weg terugkeren, maar dat was geen straf natuurlijk. Er was ook bijna geen volk, dus ideaal voor wie uit het gedrum van de nationale parken wil zijn.
We waren ondertussen weer in Nevada, waar we vertrokken zijn.
Daar ligt ook Area 51. Daar zijn we al eens geweest met de kinderen, maar niet zo ver als we nu willen rijden want toen hadden we niet genoeg benzine meer. Dat zou ons nu niet overkomen, dus we tankten vol voor de zekerheid. Het is het wel duurder, nl 4,19 $
Onderweg zocht ik een Geocache die niet ver van de weg lag. En wat een toffe was me dat zeg! Hij zat verstopt bij een outdoor shooting range. Het was wel geen makkelijke om te vinden. We hadden het bijna opgegeven tot mijn oog er plots opviel.
En zo cool die shooting buiten! Er was niemand bezig, maar ze wordt toch veel gebruikt, want er lagen overal kogels. Zo'n dingen vinden wij heel tof om te zien. Dat vind je bij ons immers niet. We hebben ze wel al vanbinnen gezien, maar niet zo buiten 'in het wild'.
We vervolgden onze weg en zaten op een gegeven moment tussen allemaal joshua trees. De rode rotsen waren dan wel verdwenen, dit kon ook tellen!
Om 14u kwamen bij aan bij het Alien Research Center. Dit is eigenlijk gewoon een winkeltje dat prullaria verkoopt ivm aliens, maar what's in a name, haha.
Het bleek dan nog gesloten ook. Normaal alle dagen open, tja, misschien in het hoogseizoen dan.
We reden verder en namen de afslag naar de back gate van area 51. Daar kwamen we na een kwartiertje rijden toe. Niet veel te zien, behalve veel camera's en een soort antennes. En zwaar bewaakt. Je mocht geen foto's maken, maar iedereen doet het, dus wij ook. Terwijl we een yoghurtje aten kwam er een auto binnen gereden. Maar de poort ging niet open. Blijkbaar zat er dus gewoon niemand nu.
We reden weer terug naar de hoofdweg en Luc vroeg of ik zin had in een ijsje. Ja natuurlijk, maar hier? Oh, 2 mijl verder lag Rachel, daar is een restaurant want daar hebben we met de kinderen toen gegeten. Een mens begint zo zijn weg te kennen. Haha. Ze hadden er een frisco met caramelsmaak. Die aten we buiten in het zonnetje op. Er hingen nog steeds dollar briefjes aan het plafond.
De volgende stop was de brievenbus naar de aliens, vooral vol geplakt met stickers voor Trump president in 2024. Binnenin lagen prullaria die mensen achterlieten. Wat een gekheid heerst hier toch!
Nadien sloegen we ook nog de afslag in naar de front gate van area 51. Luc wilde ze graag allebei zien. Deze was veel minder beveiligd, geen camera te zien, maar er stond wel een auto op een heuvel. Echt klaar om er af te stormen als we iets ongepast deden. We trokken braaf wat selfies en andere foto's van op afstand, en op de terugweg nog wat van Joshua's. Die stonden hier weer in grote getale.
Dat mag bij ons ook wel eens in het wild uitschieten!
Daarna was het de hoogste tijd om naar het hotel te vertrekken want ik werd moe. We hadden ons voorzien met eten gisteren. Het smaakte allemaal weer.
Morgen richting eindbestemming al, wat ging de tijd snel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten