We hadden gisteren online een site gevonden met alle roadcondities en hadden gemerkt dat een deel van de weg van vandaag enkel bereikbaar is met 4WD. Aangezien we enkel 2WD hebben, waren we niet van plan die te nemen. We hadden gisteren genoeg stress hierdoor, alhoewel we allebei eigenlijk heel rustig waren gebleven.
We waren snel gepakt, want we blijven hier nog 2 nachten.
Vooraleer we echt op pad konden, moesten we een eerste keer tanken. De prijs is hier 3,85$/ Gallon. Heel wat meer dan aan de oostkust vorig jaar.
We vertrokken naar de Sand Caves. Dat zijn holtes die uitgegraven werden om zand te verzamelen voor glasproduktie in de jaren 70.
Het pad was erg lang, maar je wandelde via een pad langs de rotsen. Plots stonden er geen markeringen meer. Hoe moesten we nu verder? Een vrouw die passeerde had de app van AllTrails open staan, die zei dat we de rotsen op moesten. Oh jee! Maar er kwam net een gezin met 2 kleutertjes naar benden. Als die dat kunnen, wij ook. Zogezegd, zo gedaan. Eenmaal boven bleken we over een bijna verticaal stuk rots te moeten lopen langs een afgrond. Dat durfde ik dus niet. Ik ging wel daar wachten in het zonnetje. Maar Luc besloot om ook niet verder te gaan. we zagen de caves van hier ook, en we probeerden dus maar terug de rotsen af te raken. Niks voor mij, ik ging helemaal op mijn hurkje naar beneden. Luc gleed sommige delen gewoon. Pffff. Hoe die Amerikanen dat deden met gewone sportschoenen...We waren hier met de kinderen ook vroeger, maar deden deze trail toen niet. Zij zouden dat geweldig gevonden hebben!
We stapten weer het hele stuk naar de auto en vertrokken naar Kodakchrome Basin SP. Dat heeft zijn naam te danken aan National Geographic die het zo'n fotogeniek park vond.
En dat is niet gelogen! Wat een magnifiek park is dit! We maakten 2 wandelingen. Eerst wandelden we de Grand Parade Trail. We moesten witte bordjes volgen en kwamen zo langs rotspilaren en een box canyon. Dat is een canyon waar je niet ver door kan, maar die dus eindigt op een soort binnenplaats. Overal rondom zag je rode rotsen afsteken tegen een felblauwe hemel. En het was er heerlijk rustig. Echt de moeite. We aten een yoghurtje op en een banaan en vertrokken naar de volgende stopplaats.
Iets verderop begon de tweede wandeling. Deze was iets moeilijker maar ook een pak prachtiger. Werkelijk om elke hoek kwam weer iets anders moois tevoorschijn. Ik snap niet dat dit park niet meer bekend is. Voor ons natuurlijk lekker mee genomen.
Ondertussen kon de fleece zelfs in de auto blijven liggen en naarmate de wandeling vorderde konden we zelfs in t-shirt lopen. Zalig! Het enige nadeel is dat je de pijlen soms echt moet zoeken in een struik bv. Daardoor zijn we wel een paar keer moeten terugkeren omdat we plots geen enkele pijl meer vonden.
Maar dat gaf niet, het was overal even mooi! Hoe magnifiek dit park wel is, tonen de foto's.
Terug op de parking aten we een koek op en een gekookt eitje en gingen we naar toilet. Dat vind ik hier ook zo zalig: overal propere toiletten mét wc papier, en nog gratis ook!
Nadien reden we naar Bryce Canyon NP. Er stond gelukkig maar een korte rij aan de tolpoortjes. We kochten de Annual Pass voor 80$. Die komt verder in de reis nog van pas en deze zomer ook. Voor Bryce alleen al was het 35$, dus als je een paar parken aandoet, haal je dat er zo uit.
Bij het eerste viewpoint (sunrise) was het al direct zoeken naar een parking. Mensen stonden gewoon langs de weg geparkeerd zelfs. Wat was dat hier veranderd in 14 jaar! Toen regende het, maar konden we de auto bij de ingang zetten, rennen naar het viewpoint en weer terug de auto in. Dit is eigenlijk niet aangenaam meer. Er reed toevallig iemand weg waar we stonden te wachten, dus we konden weer een kijkje nemen. Op de toppen en hoogste zijvlakken ligt nog steeds sneeuw! Maar de indruk die we vroeger hadden van de talrijke pilaren bleek niet echt te kloppen. Slechts aan 1 kant waren het de ene naast de andere, maar de andere kant niet. Hoe kan dat nu? Morgen gaan we een wandeling maken ertussenin, dus hopelijk verandert dat ons beeld weer wat.
We besloten om naar het einde van het park te rijden en bij alle viewpoints te stoppen op de terugweg. Hoe verder we reden, hoe minder druk het werd en we vonden overal makkelijk parking. We trokken overal foto's maar het wauw gevoel kwam toch niet echt terug.
Het was nog een hele rit naar het het hotel. Onderweg typte ik de blog alvast en besloten we dat we een afhaalpizza zouden eten. Er was enkel take away, maar dat vinden we niet erg. We hebben een salonnetje in onze kamer waar we met gemak kunnen eten.
We keken nog wat Netflix en gingen erg voldaan slapen na deze fantastische dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten