Dag 15: Las Vegas (NV) - Amsterdam

[Klik op het fototoestel voor foto's]

We mochten vandaag eens uitslapen, tot 7u30 nog wel. Haha. Ik was op mijn gewone uur, een uurtje ervoor, al wakker en kon niet meer slapen. Heb ijsdansen wel mee? Waar heb kleit gestreken en zonnig het maar door mijn hoofd. Uiteindelijks ronden we dan toch op, maakten ons klaar en ontbeten voor een laatste keer.

Uitschenken was in een minuutje gefixt, we mochten de kaart van de graag bijhouden om buiten te rijden.Makkelijk. We reden via de freeway naar de autocarrental en kregen direct de goedkeuring. Hij was de vuilste auto van allemaal in de rij. Echt helemaal onder het stof. En we hadden hem zelfs al eens afgewassen bij een tankstation. Maar dat gaf blijkbaar allemaal niks.

Via de shuttlebus waren we snel aan d einkomhal en daar stond helemaal niemand te wachten voor ons!

Dus op naar security. De elektronica moest niet uit de handbagage, vloeistoffen wel, schoenen en Trujillo uit. Rare combinatie. Toen ik zei dat ik een neurostimulator had vroeg ze of ik een pasje had. Eerste keer dat ze me dat effectief vragen. Maar ik had het gelukkig ervoor in mijn broekzak gestoken. Geen probleem, ze gingen het systeem voor mij dan even kalibreren. Geen idee wat dit betekent, maar ik moest een minuut ofzo wachten vooraleer ik door de poort mocht.

Op 30 minuten waren we al door alles heen. We gingen dan maar aanschuiven in de bijStarbucks. Toen het eindelijk aan ons was, wilde hij geen enkele betaalkaart aanvaarden. Ok, zonder koffie weg dan maar. Ik had net in de rij ook bericht gekregen dat mijn toelgewijzigd was. Ik had dus geen extra beenruimte meer en wegzagen niet meer bij elkaar, dus we waren gehaast om bij de gate te vragen wat er aan de hand was. Daar was nog niemand. Na een tijdje wel, maar die kon me niet helpen zei ze. Huh? Waaromsta je hier dan? Ik zag dat andere mensen een rijtje vormden bij diezelfde vrouw, dus ik ging ook maar weer erin. Toen zei ze me weer dat de vlucht een volle vlucht was en ze dus geen stoelen kon ruilen. Ik toonde m'n kaartje weer. Toen vroeg ze waarom we dat niet bij afgifte vd bagage al gemeld hadden. Maar toen was alles nog ok. We moesten onze boardingpassen tornen die we toen gekregen hadden. Inderdaad, we zaten naast elkaar. Toen begon ze te bellen. Ik was very upset volgens haar. Maar ze veranderde het weer meteen. Ze wist niet waarom het veranderd was, er was geen reden. Ja zeg. Ik snapte er niks meer van, maar we hadden tenminste onze plaatsen terug. 

We vertrokken met een half uur vertraging omdat het vliegtuig te laat toegekomen was. En in Montréal zou dat nog langer zijn, daar kregen we al een melding van. Via Whatsappje konden we dat uit het vliegtuig aan Marie-Laure laten weten want zij komt ons weer halen. De vlucht was heelster, geen entertainment systeem. Iedereen keek opzij eigen toestel naar gedownloade zaken. Ik keek mijn serie the Baxters af die je enkel in US kon kijken op Prime. Luc keek een docu.

Slapen zat er niet echt in. We kregen ook geen eten, slechts 1 keer een drankje.  Kon toch wel iets beter. Maar goed, we landden wel in Montréal.

Daar waren we direct door de douane, dat ging via zelfs zelfscanning. Daar zaten we dan, direct bij de gate met bijna geen winkels. We kochten een koffie en zetten ons neer. De tijd doorkomen met Social media. Maar niemand antwoordt... volgende keer toch kijken voor een rechtstreekse vlucht. 

We vertrokken drie kwartier te laat. Nu hadden we wel onze gewone geboekte plaatsen maar veel andere mensen blijkbaar niet.  

We kregen pasta na een tijdje met een flesje wijn, in d echoot dat we dan wat konden slapen. Dat heb ik d heel nacht geprobeerd, maar lukte weer niet.  We keken allebei naar de film Napoleon, die wel erg lang duurde(2,5u!)

Als ontbijt kregen we een yoghurtje.

We kwamen toch mooi op tijd toe en onze bagage was als een van de eersten erbij. Marie-Laure en Luis kwamen ons ophalen en ml reed ons naar huis ook. Het was een fijn weerzien!

Morgen moeten e allebei werken, dat wordt even pittig, maar we hebben wel herinneringen aan een schitterende reis!

Dag 14: Las Vegas (NV)

[Klik op de foto voor meer foto's]

Onze laatste dag hier vandaag! En nee, we maken er geen Las Vegas dag van, we zijn gewoon wéér op uitstap! Haha, geen rust voor ons deze vakantie.

Gisterenavond hebben we nog veel van Vegas gezien. 

We hadden gevonden dat er een Mexicaan was tov het hotel, in Planet Hollywood nl. Na een beetje zoeken, want hij bleek in het casino te zitten, kregen we direct een tafeltje. Ze hadden zelfs keuze uit vegetarische gerechten. Finally! We kozen uiteindelijk allebei voor hetzelfde, de enchilladas met groenten en bruine rijst erbij.

We dronken een cocktail erbij. Op deze reis, want wat is ze mooi geweest, en eigenlijk pas als extraatje erbij gekomen. We werden snel bediend, maar ze waren mijn saus vergeten. Geen probleem, ik kreeg ze in een potje erbij. Dat was eigenlijk nog makkelijker, kon ik er op doen zoveel als ik wilde. Luc had de pittige saus ook erbij, maar proefde zoals gewoonlijk niet veel verschil. 

Nadien wandelden we richting the Sphere. Hier heeft U2 zo lang opgetreden en wat hadden we die daar graag gezien. Ja, vasthangen aan schoolvakanties heeft zo zijn nadelen ook. Onderweg, kwamen we veel nieuwe kleine winkeltjes tegen. Een soort dorpje. Ik zocht nog naar een nieuwe muismat, maar die worden blijkbaar niet meer gemaakt. Alles is touchscreen mam. Ja, ik werk thuis toch graag met een muis, maar goed.  We worden oud zeker. We passeerden de gekste winkeltjes: een smiley museum, een winkel waar mensen met darmpjes in hun oren zaten die verbonden waren met gekleurde flesjes (What the hell is this?), en uiteindelijk het reuzenrad. 1 ritje kost 68$ en je zit niet eens alleen in een bol.  Daaag, dan gingen we niet doen. Het was wel mooi verlicht en van ver zie je het staan. We moesten daar voorbij en zagen al een stukje van de Sphere. Dat is een bol met het grootste digitale scherm ter wereld. Alles wordt op die bol geprojecteerd. Vanbuiten zag je ook zaken die steeds veranderden. We bleven er een tijdje naar kijken en foto's trekken. Het is echt wel een grote bol als je er zo dichtbij staat.

Luc had het idee om via het Venetian terug te keren. Via een parkeergarage probeerden we daar te geraken. Gelukkig hielp een man ons naar de directe verbinding tussen het hotel en de Sphere. Zo waren we toch ook weer bijna in de bol geweest. Via een eindeloos lange gang kwamen we eindelijk in het hotel. Overal stonden mensen met een bordje om de weg te wijzen naar de Sphere, ipv ze gewoon op te hangen. We liepen en liepen maar, wat een gigantisch hotel is dit toch. Uiteindelijk vonden we de Canal Shops waar ze met een gondel varen. Blijft leuk om te zien. Ook hier nergens geen muismat meer te krijgen. Via het casino wandelden we na een half uur denk ik pas buiten. Je zal hier maar logeren en met je bagage naar je kamer moeten. Het was nog altijd lekker warm buiten, maar wat een drukte op de Strip! Het was aanschuiven om vooruit te raken. We zagen ook nog de verlichte boten liggen bij Treasure Island en het vuur spuwen uit de vulkaan bij The Mirage. Allemaal fenomenaal toch wel. Bij het Bellagio bleven we even wachten op de fonteinen. Blijft ook schitterend om te zien.

Toen we tegen 22u eindelijk op de kamer waren, heb ik wat genomen tegen de pijn en ben op bed gaan liggen. 

We hebben allebei goed geslapen, ontbeten in onze ruime living met tv op over de zaak OJ Simpson. Blijkbaar zou hij op aanraden van zijn advocaten zijn medicatie tegen artritis niet genomen hebben, waardoor hij niet in de handschoen paste die op de crime scène gevonden was. Dat sprak hem uiteindelijk vrij.  Een heel gedoe hierover. De man is overleden nu. Ik zag de serie op Netflix erover, dus leuk tijdens het ontbijt op tv. 

Ondertussen zitten we dus al een uur in de auto en hebben nog een uur te gaan. RaRa, wat wordt onze bestemming? Onze kinderen zeggen nu vast, oh nee, toch niet weer? Maar het is nu eenmaal ons lievelingspark: Death Valley. Daar zo dicht bij zijn en niet bezoeken deed toch wat pijn, dus op het einde hebben we beslist van we doen het gewoon erbij. 

In Pahrump was het goedkoper om te tanken zei onze gasbuddy, dus hebben we daar de tank vol geladen. In DV tank je beter niet of je betaalt het dubbele. We schrobden onze ruiten ook weer eens volledig schoon, want die hingen vol vliegjes.

We reden Californië in, maar die hadden niet  de moeite gedaan om een bord te zetten. 

Badwater was onze eerste stopplaats. Het viel ons op dat het langs de weg ernaartoe overal al wit van het zout zag. Dat veranderde in water naargelang we onze bestemming naderden. Daar was het ons vooral voor te doen: kijken hoe de eindeloze zoutvlakte voor een deel onder water staat! En dat was zo!  We vonden het een heel raar zicht. De heetste plaats op aarde is niet meer uitgedroogd. Ook zagen we voor de eerste keer op de rots het bord van sea level hangen, meer dan 80 m boven ons.  Het was weeral aardig warm, maar toch nog te doen.  We reden verder naar Artists Palette. Daar maakten we een wandeling tussen de gekleurde heuvels. Dat was echt weer prachtig! En heerlijk dat je hier nu gewoon in kan! In de zomer is het deur open, snel een foto en weer terug de airco in. Het was dikwijls steil omhoog en omlaag maar dat was het zeker waard. Het was weer genieten. Terug in de auto aten we een koek en deden al onze afval weg in de grote vuilbak die er stond.

Devils Golf Course was afgesloten. De weg zag er ook echt slecht uit.

We hadden nog een bestemming te gaan, Zabriskie point. Ook hier zouden we nu een wandeling maken die je in de zomer niet kan doen. Ipv van enkel bovenaan te kijken, zouden we tussen de gele rotsen lopen. Het was ondertussen 35 graden warm, dus we namen water en wat nootjes mee voor onderweg. De Badlands trail begon redelijk saai vond ik en we moesten de hele tijd door een brede zwarte wash lopen vol steentjes. Dat liep niet zo gemakkelijk en het was reeds hetzelfde zicht. Toen we ongeveer in de helft waren veranderde dit. Ons pad werd ook gelig, net zoals de rotsen en je had nu goed het gevoel er helemaal middenin te staan. Alleen was het bloedheet om te wandelen. Op de koop toe ging het pad dan ook nog omhoog, hup, zo'n berg op. Daar moesten we dan via een kleine paadje op de kam lopen. Voor mensen met hoogtevrees zoals ik is dat niet zo evident. De warmte speelde me ook parten en het werd me wat teveel. Ik heb me gewoon neer gezet om te rusten. Schaduw was nergens te bespeuren, het was echt heel erg lastig. Maar stapsgewijs gingen we verder. Af en toe drinken, wat nootjes eten, we kwamen er wel. Toen we weer afgedaald waren, moesten we het eerste stukje dezelfde weg terug lopen, dus weer door de wash. Op het einde nog een pittige klim om uit de diepte te raken en waren weer bij de auto. We hebben echt prachtige panorama's gezien en ik ben erg trots dat we de wandeling volledig gewandeld hebben, maar ik was echt compleet op nadien. Best confronterend. Ik nam wat medicijnen in de auto, terwijl Luc nog eens het viewpoint opklom. Maar ik bleef in de airco in de auto wachten. Ik had het vroeger al eens gezien. Hij had alles gefilmd voor mij, dus ik kon het nog eens herbeleven. Erg lief!

We maakten op de terugweg naar het hotel nog een stop bij Ash Meadows. Daar kun je zeldzame visjes zien in een grot in de diepte. We hebben erg gezocht en met de telelens gekeken, maar we zagen enkel wat water bewegen, niet echt visjes. Misschien waren ze allemaal in de grot zelf. 

Toen we in Pahrump waren, kwamen we eindelijk onze eerste Starbucks tegen van de reis! Dus we trakteerden onszelf. Ik nam heerlijke mango limonade en Luc een frappucino koffie.  We checkten in voor onze vlucht, want ik kreeg berichten van Air Canada dat het tijd was. 

Bij de Walmart ernaast kochten we elk weer een vegetarische bowl, een laatste keer een taartje als dessert en een klein flesje wijn voor bij het eten.

Net voor Las Vegas tankten we nog een keer vol. Wat is het hier duur: 4,45/g!

We aten alles smakelijk op en daarna moesten de valiezen weer wat herschikt worden en medicijnen en documenten in de rugzak gestoken worden. 

We keken nog naar een serie en toen was het bedtijd. Morgen ontbijten en dan vertrekken naar de luchthaven. Het is goed geweest na 14 dagen. We hebben ons Luisje en Marie-Laure ook wel gemist. Ik zal blij zijn hen een dikke knuffel te kunnen geven! 

We hebben een fantastische reis gehad en genoten van al dat natuurschoon hier. Nu thuis even bekomen en dan uitkijken naar juli voor de volgende reis!

Dag 13: Alama (NV) - Las Vegas (NV)

[Klik op de foto voor meer foto's]

We logeerden deze nacht in een motel ipv hotel. Ik probeer dat te vermijden, maar er was niks anders. We kregen de muziekkamer en die was helemaal paars geverfd met muzieknoten op de muur. Elke kamer had een thema, leuk gedaan. Het gebouw diende vroeger om militairen te huisvesten en heeft ook echt in area51 gestaan. Bijkomend leuk feitje. Ze hadden koffie voorzien en zoete koeken en crackers.

We vertrokken iets voor 8 naar Valley of Fire State Park. Hier zijn we ook al geweest, maar in de zomer mag je de Seven Wonders trail niet wandelen owv extreme hitte. Dus die wilden we deze keer dan wel eens volbrengen.

We moesten 10 dollar entree betalen en passeerden al bijna direct aan elephant rock. Die was moeilijk te zien vanaf de weg, we hadden er eerst over gekeken. Maar we wisten dat ze er was want de kinderen waren er vroeger opgeklommen. Nu stond ze daar heel alleen. 

We vertrokken om 10u15 naar de Fire Wave. Dit lijkt een beetje op de echte Wave denk ik, alhoewel we die niet gewandeld hebbend omdat we niet uitgeloot waren.

Golven van rode en witte strepen wisselen elkaar af   Het was een prachtig zicht in de stralende zon! Veel mensen keerden hier terug, maar wij gingen dus verder. We wandelden door het mulle zand in een wash. Dat was best wel zwaar en ondanks de 20 graden begonnen we al goed te zweten. We passeerden ook enkele kleine slotcanyons. Daar was het altijd even koeler. We passeerden dus 7 mooie passages, vandaar de naam. Soms waren de kleuren net een schilderspalet: groen, wit, geel, oranje. Echt prachtig allemaal. Op een gegeven moment maakten we de afslag naar een andere wandeling die naar een slotcanyon leidde. Dat was dan onze laatste voor deze reis. We keerden weer terug langs een oude Movieset waar niks meer van te zien was en voorbij een arch die ingestort was.  Gebeurt ook niet veel. We moesten dikwijls afwisselen op rotsen en door zand lopen en de temperatuur klom naar 26 graden. Dichter tegen de parking werd het weer drukker van mensen die langs deze kant ook een kleine stukje wandelden. Na dik anderhalf uur waren we terug bij de auto. We dronken wat en reden verder naar Fire Canyon Overlook. Wat een prachtig zicht had je hier! Ongerept, uitgestrekte rode en gele rotsen zover je maar kon zien. Echt geweldig. Ik schrijf denk ik elke dag eigenlijk hetzelfde, maar ik heb geen andere woorden voor al dit moois. Bij arch rock hebben we ons even op de parking gezet om wat te eten. We hadden honger gekregen van de inspanning! Er was daar ook een kleine boog te zien en wat petroglyfen.

Via Beehives rotsformaties reden we het park uit. Wat een mooie parel zo dicht bij Las Vegas, zeker als je er een wandeling maakt.

Daarna zetten we vaart naar Las Vegas. We waren nog te vroeg om in te checken, dus we reden naar Freemont street. Overal moest je betalen om te parkeren (vroeger niet), maar 3 blokken verder was het nog altijd gratis. We stapten het stukje en het viel ons op dat er veel clochards waren. Ook echt veel drinkende mensen liepen op straat, midden op de dag. Toch was het leuk om er weer eens door te lopen en alle glitter and glamour te bekijken. Toen we alles gezien hadden, stopten we met de auto ook nog bij de Pawnshop uit de tv serie. Daar kunnen mensen vanalles verkopen wat ze nog liggen hebben of gevonden hebben. We hadden het vooraf opgezocht en het blijkt wel wat opgezette boel te zijn. Maar toch leuk om eens te zien. We maakten ook nog een stop bij het punkrock museum. Dat vond Luc de prijs niet waard, dus een foto van buitenaf voldeed.  Vandaag deed wel de gitarist van The Offspring de tour, maar dat was al uitverkocht.

Om 16u konden we inchecken bij het hotel. Het was even zoeken om de parking te vinden, maar we konden even blijven staan op speciale parking voor als je incheckte. Er was geen kamer met view meer, dat had ik wel gevraagd maar was niet gegarandeerd, maar goed, we kregen dan de mooiste die ze had: een penthouse met aparte slaapkamer, dressing, keuken enz. 

We zullen hier toch niet veel zijn.

Toen ik de blog af getypt had en we onze laatste aperitiefhapjes op gegeten hadden, gingen we op pad op de strip.

We we allemaal gezien hebben, vertel ik morgen wel, want na 25000 stappen ben ik helemaal uitgeteld nu en moet ik snel gaan liggen.

Dag 12: St George (UT) - Alamo (NV)

[Klik op de foto voor meer foto's]

Joepie, ze hadden bagels en creamcheese bij het ontbijt. Vind ik altijd zo lekker. De koffiemachines waren zo groot als een ijskast met knoppen waar je op kon drukken welk soort koffie je wou. Beetje zoals in de hotels in Europa, maar dan 3 keer zo groot (hoe kan het ook anders). Daardoor duurde het wel erg lang eer iedereen z'n koffie had. Maar om iets na 8 waren we toch weer  op weg. Het is hier een pak warmer, we kunnen enkel in een trui lopen. 

We stopten eerst bij de scenic overlook van Snowcanyon State Park. Zo konden we mooi zien waar we direct heen zouden gaan. Het zag er alweer een heel ander park uit!

Onze eerste wandelstop was bij Petrified Dunes. Je kon het park al in, maar er zat nog niemand in het betaalhokje. De auto voor ons reed gewoon door, dus wij volgden maar. Dat was dan mooi mee genomen. 

Van op de parking zagen we al waar we op moesten: rode versteende duinen. Ongeveer 180 miljoen jaar geleden was een groot deel van het gebied dat nu de staat Utah is, bedolven onder een dikke laag zand. Door het enorme gewicht werden de onderste lagen samengedrukt; de rotslagen die hierdoor werden gevormd worden nu Navajo Sandstone genoemd. We konden er vrij op wandelen. Dat was echt weer heel cool. Ook weer een fantastisch mooi uitzicht met de rode duinen waar we opstonden, de witte rotsen op de achtergrond en de groene struiken meer naar de kant van de weg toe. We liepen tot bovenaan en langs een andere kant weer terug. Op een half uur hadden we alles gezien. Even later arriveerden we bij de tweede wandelstop, Whiterocks Amphitheater Trail . Deze leidde tussen lavastenen naar een amfitheater van witte rotsen. Je moest op het einde even klimmen om er te komen, maar wat is dit een hidden gem zeg! Zo mooi en goed verborgen. Het was er muisstil, er was niemand. We konden overal stappen zonder gestoord te worden. Heerlijk dit Amerika! We hebben even zitten genieten in het zonnetje van al dit moois voor we na drie kwartier terugkeerden.

Ons volgende park op de planning was Cathedral Gorge SP. Dat is een klein maar schattig State Park. We moesten 5$ in een enveloppe steken bij de ingang, maar je kon ook digitaal betalen. We hingen het label op in onze auto en reden verder. We stopten bij alle stops. Telkens stonden er crème kleurige rotsformaties, een beetje vergelijkbaar met Bryce. Je kon overal vrij wandelen en eens je er middenin zat, had je uiteraard het mooiste zicht. Soms waren er ook grotten, maar die waren niet veilig om in te gaan.

De klok was weer een uurtje terug gezet, maar we kregen toch honger. Voor we aan de trail begonnen, hebben we dus eerst een broodje gegeten op een picknicktafel bij de rotsen. Hoe zalig is dit bij dit weer zeg! We konden in t-shirt lopen ondertussen.

De trail begon op de parkeerplaats en leidde naar een hoger gelegen punt vanwaar je het mooiste zicht op het park hebt. En dat is niet gelogen! Via een droge rivierwash, enkele treden en uiteindelijk een stalen trap kwam je er. Het zag er de hele tijd weer magnifiek uit. Het is toch altijd anders om ergens tussenin te lopen ipv van bovenuit een zicht ergens op te hebben. We trokken dan ook weer veel foto's. We moesten langs dezelfde weg terugkeren, maar dat was geen straf natuurlijk. Er was ook bijna geen volk, dus ideaal voor wie uit het gedrum van de nationale parken wil zijn. 

We waren ondertussen weer in Nevada, waar we vertrokken zijn. 

Daar ligt ook Area 51. Daar zijn we al eens geweest met de kinderen, maar niet zo ver als we nu willen rijden want toen hadden we niet genoeg benzine meer. Dat zou ons nu niet overkomen, dus we tankten vol voor de zekerheid.  Het is het wel duurder, nl 4,19 $ 

Onderweg zocht ik een Geocache die niet ver van de weg lag. En wat een toffe was me dat zeg! Hij zat verstopt bij een outdoor shooting range. Het was wel geen makkelijke om te vinden. We hadden het bijna opgegeven tot mijn oog er plots opviel.

En zo cool die shooting buiten! Er was niemand bezig, maar ze wordt toch veel gebruikt, want er lagen overal kogels. Zo'n dingen vinden wij heel tof om te zien. Dat vind je bij ons immers niet. We hebben ze wel al vanbinnen gezien, maar niet zo buiten 'in het wild'.

We vervolgden onze weg en zaten op een gegeven moment tussen allemaal joshua trees. De rode rotsen waren dan wel verdwenen, dit kon ook tellen!

Om 14u kwamen bij aan bij het Alien Research Center. Dit is eigenlijk gewoon een winkeltje dat prullaria verkoopt ivm aliens, maar what's in a name, haha.

Het bleek dan nog gesloten ook. Normaal alle dagen open, tja, misschien in het hoogseizoen dan. 

We reden verder en namen de afslag naar de back gate van area 51. Daar kwamen we na een kwartiertje rijden toe. Niet veel te zien, behalve veel camera's en een soort antennes. En zwaar bewaakt. Je mocht geen foto's maken, maar iedereen doet het, dus wij ook. Terwijl we een yoghurtje aten kwam er een auto binnen gereden. Maar de poort ging niet open. Blijkbaar zat er dus gewoon niemand nu.

We reden weer terug naar de hoofdweg en Luc vroeg of ik zin had in een ijsje. Ja natuurlijk, maar hier? Oh, 2 mijl verder lag Rachel, daar is een restaurant want daar hebben we met de kinderen toen gegeten. Een mens begint zo zijn weg te kennen. Haha. Ze hadden er een frisco met caramelsmaak. Die aten we buiten in het zonnetje op. Er hingen nog steeds dollar briefjes aan het plafond.

De volgende stop was de brievenbus naar de aliens, vooral vol geplakt met stickers voor Trump president in 2024. Binnenin lagen prullaria die mensen achterlieten. Wat een gekheid heerst hier toch!

Nadien sloegen we ook nog de afslag in naar de front gate van area 51. Luc wilde ze graag allebei zien. Deze was veel minder beveiligd, geen camera te zien, maar er stond wel een auto op een heuvel. Echt klaar om er af te stormen als we iets ongepast deden. We trokken braaf wat selfies en andere foto's van op afstand, en op de terugweg nog wat van Joshua's. Die stonden hier weer in grote getale.

Dat mag bij ons ook wel eens in het wild uitschieten!

Daarna was het de hoogste tijd om naar het hotel te vertrekken want ik werd moe. We hadden ons voorzien met eten gisteren. Het smaakte allemaal weer.

Morgen richting eindbestemming al, wat ging de tijd snel!

Dag 11: Escalante (UT) - St George (UT)

[Klik op de foto voor meer foto's]

We hadden allebei kou deze nacht. Ik had de verwarming afgezet omdat die telkens zo'n lawaai maakte als ze aansloeg, maar dat was misschien geen goed idee.

Het warmde snel op. We aten een croissant met Nutella in de kamer. Ik zette nog wat extra koffie om mee te nemen en om 8 uur waren we klaar om te vertrekken.
We hadden de planning gisteren herbekeken, want de wegen die we nodig hadden vandaag vereisten momenteel nog 4WD. Dat was om naar Peek-a-boo Canyon te rijden. Het eerste deel van de weg was volgens de website wel bereikbaar, dus die sloegen we in. De eerste 5 mijl waren ook echt goed te rijden, maar dan begon het: allemaal ribbels op de weg zoals van  trucks die erop gereden hebben. Ik weet niet of dat een naam heeft eigenlijk. Af en toe werden we voorbij gestoken door 4x4's. Het was een drukke weg. Maar dit park, Grand Staircase, heeft dan eigenlijk ook maar 2 'hoofdwegen' en de andere is nog niet bereidbaar, dus iedereen neemt deze. Na 45 minuten bereikten we onze bestemming: Devils Garden. Een gebied zonder paadjes, waar je dus overal kon rondlopen. We vulden het register in en wandelden overal tussen. Het was heel mooi. We hadden een foto gezien op internet, maar die vonden we nergens. Er was ook een groep van 13 Chinezen uit Los Angeles die heel erg veel lawaai maakten. Doe eens rustig zeg! We trokken wat foto's en op de terugweg vonden we de rotsformatie van op Google: 2 hoodoos verbonden tot een boog. Het was 2 graden, maar de lucht was felblauw en dat gaf een prachtig zicht. De hoodoos hier zijn trouwens weer heel anders dan diegene die we al zagen. Ze staan op kleine ronde heuveltjes en torenen daar bovenuit. Toch bizar, al die verschillende taferelen hier.
Na een klein uur hadden we ze allemaal gezien en reden we terug via de botsende weg. Mijn rug en benen vinden dit ook niet fijn meer, dus ik ben blij dat het de laatste dirtroad van de reis was.
We zijn al snel bij onze volgende stop: Petrified Forest State Park. Achteraf gezien niet te vergelijken met het gelijknamige National Park. We betaalden 10$ en kregen uitleg over de verschillende wandelingen. Dat hadden we zelf ook wel al opgezocht natuurlijk, maar ik wou weten hoe steil de wandelingen waren. Ik wou mijn benen niet overzetten. Het was goed te doen zei hij, even klimmen en dan was het vlak. Dus begonnen we er met veel moed aan. Het pad ging eigenlijk direct vreselijk steil omhoog, ik dacht al moet ik hier straks naar beneden ook? Dat wordt nog wat dan. Maar dat zou ik dan wel zien. Eerst boven geraken. Dat lukte aardig en we waren nog niet moe en hadden eigenlijk bijna nog geen versteende bomen gezien ook. Dus besloten we om de aansluitende wandeling boven erbij te nemen. En ja hoor, we zagen direct overal stukken boom liggen. Als ze in de zon lagen, schitterden ze prachtig in allerlei kleuren. Vooral de kleuren van de regenboog eigenlijk. Ze komen hier aan door as van vulkaanuitbarstingen op te zuigen. Dat zet zich ergens vast en zorgt dat de stam versteent. Merkwaardig. Plots moesten we heel fel afdalen. Naar beneden is niet mijn sterkste kant en dan hadden ze ook nog bordjes geplaatst met hier stoppen want er is een ravijn achter. Ja hallo, dat is net mijn schrik, dat ik niet kan stoppen. Hahaha. Maar het lukte ons toch om op het kronkelende pad te blijven. De mooiste bomen lagen ook ernaast. In het dal hadden we een prachtig zicht op de rotsen en het diepe ravijn. Nu moesten we echter ook het hele eind weer naar boven. Dat was pittig! In elk geval was het niet wat de ranger verteld had maar we zagen wel veel meer bomen op de lange route, dus goed dat we die gekozen hebben. Na anderhalf uur waren we weer beneden. We aten een croissant en vertrokken naar het hotel. Onderweg moest ik een Geocache zoeken die op de weg lag. Die vond ik al snel en de cache was makkelijk te vinden. Luc wil graag een cache doen in elke staat waar we nog komen. Ach ja, we kunnen er ons plezier maar mee hebben. 
We tankten ook nog eens vol onderweg. De prijs ongeveer overal constant: 3,75 / gallon.
Het hotel bleek naast een Denny's te liggen. Nadat we ingecheckt waren gingen we daar vragen wat we konden eten. Wel, niks dus zonder vlees behalve soorten omeletten. Okay, we passeerden ook nog Crackel Barell, maar daar was ook niks. De 2 vegetarische restaurants die er hier zijn, zijn net op dinsdag gesloten. Het is toch niet makkelijk om iets te eten als je geen zin hebt in een burger of pizza. We reden naar de Walmart iets verderop om daar eten te zoeken. Er was gelukkig weer ruime keuze in vegetarische maaltijden. We kozen allebei een bowl, Luc een mexicaanse en ik een met kip. We namen Orio ijs mee als dessert. We kochten ook al eten voor morgen, want dan is er helemaal geen restaurant in het dorp (of gehucht). Dan gingen we op zoek naar limited editions van LP's van Taylor Swift en Olivia Rodrigo. Ik had gelezen in een andere blog dat de dochter daar die gevonden had deze week. En Marie-Laure wilde die ook wel ;)  Maar ze waren nog duur, dus we lieten ze maar liggen. Het is nacht bij haar nu, dus toch even goedkeuring vragen eerst. We vonden wel een boek limited edition en ook nog wat (betere) souvenirs voor de girls. Uiteindelijk waren we er toch weer lang binnen. Wat een geweldige winkel vind ik dit. Ik had er nog veel langer kunnen blijven. 
In het hotel vroegen we om extra shampoo en zeep, maar dat kostte 4 dollar! Wat? Echt? Nog nooit ergens gehoord. Ik had er nog over, dus gebruikten we die wel. 
Ik zette ons eten snel in de microgolf, maar na 2 minuten stopte hij ermee. In een ander stopcontact gestoken, maar nog niks. Oh nee, dat hebben wij weer. Aan de receptie waren ze niet vriendelijk. Luc vroeg om de manager te spreken, maar dat ging blijkbaar niet. De microgolf uit een ander kamer nemen blijkbaar ook niet. Dat moest maintenance doen, maar die moesten thuis opgebeld worden. Wat een gedoe! Dan wilden we ons geld wel terug en zouden we naar een ander hotel verhuizen. Toen dit gezegd was, konden we ineens de microgolf van de kamer naast ons gebruiken. Tssss... Dus die sleutelkaart gaan ophalen, (die werd Luc bijna toe gesmeten ipv gegeven), maar we konden dan toch ons eten opwarmen en het smaakte! Dat wordt nog een review mevrouwtje aan de balie. Hihi. 
Daarna hebben we de blog nog afgewerkt, gedoucht en naar een nieuwe serie gekeken.

Dag 10: Green River (UT) - Escalante (UT)

[Klik op de foto voor meer foto's]

De week vakantie hier, springbreak, is over. Dat is te zien bij het ontbijt. Op een ander koppel na zijn we de enigen. Wat een rust. Na het uitchecken passeren we eerst bij de supermarkt voor wat humus en croissants voor morgenvroeg.

Dan kunnen we echt op pad. Het bleef spannend tot nu toe wat we vandaag konden doen, want de scenic drive in Capitol Reef NP wordt afgesloten wegens wegenwerken vanaf april. Gisteren stond er plots op dat ze pas beginnen 26 april ipv begin april. Joehoe! We zijn dus net op tijd.

De eerste stop is echter nog buiten het park. Na een uurtje rijden bereiken we Mars Research Center. Een groep wetenschappers woont hier en bestuderen alles ivm Mars. Ze bootsen na hoe het zou zijn om op Mars te leven om eventuele missies voor te kunnen bereiden. Daarom vragen ze ook om niet op de site zelf te komen. We stonden wat foto's te trekken vanachter een rij stenen die dat aanduidde, toen er een man met een walkietalkie naar ons toe kwam. Of we onze auto konden verzetten. Geen probleem, er was plaats zat. Ik vroeg met hoeveel mensen ze daar woonden. Er leven dus 8 wetenschappers, waaronder ook enkele Belgen van de universiteit van Leuven. Oh, hoe tof is dat zeg! De man vertelde dat ze dadelijk naar buiten zouden komen in ruimtepak om te oefenen.  Oh, dan zouden we wel wat wachten. Luc ging de auto verzetten en hup, daar waren ze al! Er kwamen 2 scooters naar buiten gereden met telkens 2 astronauten in. Zooooooooo leuk om te zien! We konden bijna niet geloven dat wij hier getuige van waren. We reden met de auto nog een mijl verder naar de Bentonite Hills en passeerden hen dan nog eens. Ze stonden naast elkaar naast de autootjes. Ik heb geprobeerd ze zo goed mogelijk te trekken, want we wilden ook niet bij hen stoppen om hen niet te storen. Op Mars komen ze immers ook niemand tegen!

Onze dag kon al niet meer stuk.  De Bentonite Hills zelf waren ook erg mooi met al die verschillende kleuren. En wat was het hier stil, je hoorde helemaal niks. We waren echt in de wildernis. 

We reden verder naar de volgende bestemming, de Moonscape Overlook. Hiervoor moesten we een pittige dirtroad rijden, dus soms zaten we wel echt te kijken van gaat dit wel lukken. Ik kan immers niet helpen een nieuwe band te steken mochten we platte band krijgen. Maar we haalden het zonder problemen en werden getrakteerd op een fenomenaal landschap. Je moet even afzien, maar je krijgt dan ook iets cadeau. Wij stonden zelf op gele rotsen, die gingen over in grijszwarte heuvels, die op hun beurt weer in rode rotsen en die staken dan weer af tegen de felblauwe lucht. Dit hebben we echt nog nooit gezien! Het is zo fabelachtig! We trokken weer heel wat foto's, voor een durfde ik zelfs even op een uitstekende rots gaan staan. Maar was er even snel weer af hoor. Brrr, wat was de afgrond hier diep! 

We lieten al deze beauty wat op ons inwerken terwijl we een yoghurtje aten. Er kwamen ondertussen nog auto's toe, maar dat was om de eclips te zien. Tussen 11u30 en 14u zou er vandaag in Utah een eclips van 60% te zien moeten zijn. En ik schrijf zou, want we zijn meermaals binnen die tijdspanne gestopt, maar we zagen iedere keer gewoon de volle zon. Geen idee hoe dat dus geweest is.

We lieten het niet aan ons hart komen en reden verder naar Capitol Reef NP.

Zittend bij het bord van het park hebben we onze pistolet op gegeten. Dat hebben we dan ook weer eens gedaan. Meestal lukt dat niet omdat er altijd wel mensen een foto aan het trekken zijn bij het bord. Wat ook grappig is, is dat er nu overal een ijzeren plaatje op een paal staat, zodat je daar je telefoon op kan zetten voor een selfie met het bord. 

We kwamen al snel een klein huisje tegen. Daar had de familie Gifford een jaar gewoond toen ze zich als Mormonen hier kwamen vestigen. Het was piepklein en bestond slechts uit een ruimte. Een eindje verder kwamen we het schooltje tegen. Echt schattig met de bankjes die er nog stonden. Ook de Hopi Indianen hebben hier gewoond, want we zagen petrogliefen van hen die ze in de rotswanden gekerfd hadden. Ze beelden mannetjes uit.

In het visitor center wilden we onze pas laten scannen, maar dat was niet eens nodig. We kochten wat magneten want van dit park hebben we nog geen, en ook souvenirs voor de meisjes.

Daarna reden we de scenic drive. De ene mooie rotsformatie volgde op de andere. Ook enkel maar wauw hier. Je zag ook nog de karrensporen van de mormonen die zich hier gevestigd hadden. In Utah is polygamie toegestaan, daarom leven er hier ook nu nog steeds veel Mormonen, Ik volg er een serie over. Er was ook een schattig winkeltje gecreëerd in het huis waar de familie Gifford later woonde. Ze waren farmers en stonden in voor hun eigen levensonderhoud. Wat ze verkochten was ook nu nog steeds zelf gemaakt door de gemeenschap, maar het was extreem duur. 

We reden de scenic route helemaal tot het uiteinde en stopten geregeld voor een foto. Op het eindpunt begint een dirtroad door een canyon. Ja, die wilden we wel eens rijden. En terecht, want het bleek allemaal net nog een tikkeltje mooier en prachtiger en magnifieker dan in het gewone deel van het park. Wat is hier toch veel natuurschoon. Het is eigenlijk niet te schatten wat we op eens af zagen! Je kon op het einde ook nog de uitgedroogde rivierbedding in wandelen naar een plaats waar de Mormonen hun naam in de rotsen hadden geschreven. En dat was inderdaad een sierlijk geschrift bij sommigen. Hun naam en jaartal stond erbij. Het oudste dat we vonden dateert van 1877. We wandelden dezelfde weg terug naar de auto en aten daar ons taartje op dat we nog over hadden. Die walmart taartjes zijn echt de beste die er zijn! Die zouden ze in België ook mogen verkopen, of toch maar niet, voor onze lijn. Hahaha. 

We reden vandaar naar ons hotel. Dat was een rit van 2u, maar we werden weer getrakteerd op fantastische uitzichten. We reden zelfs een half uur door besneeuwd gebied. Het was toen 30°F, dus het vroor gewoon! Terwijl het thuis nu 22 graden is, stuurde Charlotte ons. Tja, je kan niet alles hebben hè.

Bij het hotel moesten we zelf check in doen. Maar dat ging prima. Er hing een enveloppe klaar met onze naam op en binnenin een code. Aan de deur was een lockbox met de sleutel in. Onze kamer is erg schattig ingericht, volledig in het thema 'vissen', tot knuffelbeer toe op bed.

Om te eten was het moeilijk iets te vinden. Het ene waar we ons oog op hadden gezet bleek slechts open tot 2pm. Het andere was zo groezelig vies dat we niet binnen wilden, dus werd het maar weer pizza. De 20 minuten wachttijd werden er al snel 40, maar hij was erg lekker en speciaal met oa artisjok en fettakaas.

Later maakte ik de blog af en koos uit de vele foto's van vandaag.

Wat een verrassende dag was het alweer!

Dag 9: Green River (UT)

[Klik op de foto voor meer foto's]

Wat gaat de tijd snel, we zijn hier al een week!

Om 7u opende het ontbijt en aten we ons buikje weer vol.

We vertrokken iets na half 8: Het was ijskoud buiten, slechts 3 graden. Brrrr.

Stoelverwarming aan, stuurverwarming aan en weg waren we.

We hadden voor Arches NP een permit tussen 9 en 10 u, maar we waren een half uur te vroeg. Er stond geen rij te wachten en we mochten toch al binnen. Handig!

We reden naar het allerlaatste punt in het park, want daar waren we nog niet geweest. We wandelden de Devils Garden Trail. Adembenemend mooi! We kwamen wel 7 arches tegen, elk met hun typische namen die gegeven werden owv hun vorm. Zo heb je Landscape Arch, Double O Arch, Black Arch, Navajo Arch en Partition Arch, Pine Tree Arch en Tunnel Arch.  Op de foto's zie je vast welke het zijn. Het is een erg lange wandeling van 10 km. Dat kiezen we normaal nooit uit, maar de afstand stond nergens vermeld, alleen de tijd. Met mijn tempo deden we er echter 3,5 ipv 2,5 uur over. Soms moest je echt op hellingen naar beneden of naar boven en met mijn kleine beentjes en hoogtevrees was dat niet zo evident. Gelukkig konden we soms een hand blijven geven, of werd ik van een blok gedragen. Wat een held!

Het laatste deel voor Double Arch ben ik blijven zitten, maar Luc is tot dichtbij geweest. Ik had op mijn plekje zelfs bereik en kon wat chatten met Marie-Laure. Dat was ook wel eens leuk, want met het uurverschil is dat soms moeilijk.

We kwamen de meest fantastische uitzichten tegen en het was helemaal niet druk, alleen bleef het erg koud. Onze laagjes kwamen weer goed van pas. We reden weer terug en zagen ook nog Skyline Arch. Die ligt bijna langs de weg. Als laatste deden we nog een hele steile wandeling naar het upper viewpoint van Delicate Arch. Daar stond veel volk bij! Ik was blij dat we de andere wandeling gemaakt hadden.

We aten weer een broodje en reden verder naar Canyonlands. De andere bogen hadden we vroeger immers met de kinderen gezien, maar Delicate Arch staat symbool voor Utah, dus die wilden we nog wel eens zien.

Bij Canyonlands was het heel rustig. Met onze pas konden we zo binnen rijden. We stopten bij de viewpoints in het deel Island in the Sky en moesten daar telkens een korte wandeling doen naar het uitzichtpunt. Wat is me dat toch een mooi park! Je ziet vingervormige uitsparingen die canyons vormen. Op Green River Overlook zag je de gelijknamige rivier in de diepte kronkelen tussen de rotsen. Echt prachtig! Ik kan wel 1000 superlatieven gebruiken hier, ik hoop dat het wat zegt op de foto's. Die met de Fuji zullen vast beter zijn. We aten nog wat fruit en reden toen terug naar de supermarkt. Overmorgen hebben we geen ontbijt, dus we konden dat maar beter al bij hebben. Maar de supermarkt bleek gesloten op zondag! We zijn al zo gewoon dat alles hier altijd open is . Dan maar al getankt zodat we dat morgen niet meer moeten doen. We aten gezellig op de kamer want we waren allebei te moe uit eten te gaan. Morgen rijden we richting Escalante.

Dag 8: Green River (UT)

[Klik op het de foto voor meer foto's]

          

We werden wakker door de wekker vandaag. We beginnen het wel te voelen, want we hadden allebei hoofdpijn.

Om iets over 7 gingen we ontbijten en daar zat het propvol. We vonden net nog een tafeltje vrij. Het verwondert me altijd hoeveel mensen zo vroeg op zijn.

Ze hebben hier overal mijn havermout van thuis, van Quakers, dus dat vind ik wel lekker. Alleen heb je hier verschillende smaken en die heb ik thuis nog niet ontdekt. Ik neem me voor om er eens achter te zoeken. 

Om 8u15 vertrokken we op pad. Eerst tankten we weer de auto vol. De prijzen zijn overal ongeveer hetzelfde. 3,74 per gallon was het deze keer.

We stopten ook nog bij de enige lokale supermarkt om te zien of ze iets hadden om vanavond te eten. Na even zoeken vonden we noedels met groenten. Dat was diepvries, dus daar komen we dan vanavond om.

Daarna konden we echt vertrekken naar onze eerste bestemming. Maar wat was dat nu weer? We hoorden geen muziek? CarPlay werkte blijkbaar niet goed meer. Dus maar aan de kant en een paar keer herstart, iPhone gedisconnecteerd, maar niks hielp. Dan werd het maar de lokale radio en kijken op het gsm schermpje. Mijn gsm werkte ook niet. Bah, da's wel vervelend.

Maar geen idee wat we meer kunnen doen.

De zon scheen ondertussen wel en de wind was blijkbaar gaan liggen. Toch voorspelden ze slechts 12° vandaag, dus we hadden alvast een dikke trui aangedaan.

Na een dik uur kwamen we toe bij Little Wild Horse canyon. Luc probeerde nog eens vanalles uit met de CarPlay, met onze beide telefoons maar niks hielp. Pffff, vervelend. Het was slechts 2 graden, dus we pakten ons dik in met muts en sjaal.

De wandeling begon door een brede bedding met steentjes. Na 20 minuutjes begon de canyon al. Ik had eigenlijk al genoeg canyons gezien, maar dit was toch weer een andere. Hij was de hele tijd breed van boven, dus geen slot canyon zoals de vorige. Het wandelde erg aangenaam, ook al was het superkoud. De canyon werd steeds smaller en smaller. Op sommige plaatsen kon je maar 1 voet voor de andere plaatsen, maar niks dat niet eenvoudig lukte. We genoten er weer van. Plots hoorden we tegenliggers zeggen "zijn jullie ook Vlamingen?" Kom die hier net tegen zeg. We konden elkaar niet voorbij, dus het was wat zoeken hoe we dat moesten doen, maar uiteindelijk lukte het toch. De jongens van de familie klommen gewoon dwars omhoog zodat wij onder hun benen door konden. Herkenbaar. Net daarna kwam je op een open plek. Het zonnetje scheen, dus de sjaals konden alvast uit. We gingen dan het tweede deel in, maar die doorgang werd al snel geblokkeerd door een groot rotsblok dat geklemd zat tussen de 2 wanden. Dus zijn we daar teruggekeerd via dezelfde weg. Het werd drukker en drukker en we moesten dikwijls passen om te kunnen passeren. Eigenlijk best wel een opgave, maar toch leuk.

Na anderhalf uur waren we terug bij de auto. 

We waren allebei blij dat we deze canyon toch niet laten vallen hadden.

We keken nog eens naar CarPlay, maar kregen hem maar niet aan de praat. Dus gebruikten we de ingebouwde gps van de auto zelf. Alleen heeft die al onze waypoints natuurlijk niet...En voor spotify moeten we nu gewoon via mijn gsm luisteren. Dus geen Coldplay meer als ik een filmpje maak, want dan stopt hij automatisch met afspelen :)

Na een half uurtje arriveerden we bij Goblin Valley State Park. We betaalden de 20$ toegang en kregen een ticket om op de voorruit te kleven.

De enige parking stond al bijna helemaal vol, maar we vonden toch nog een plekje. We aten eerst een broodje kaas en een banaant en vertrokken dan weer goed ingeduffeld naar de Goblins. Dat zijn allemaal kleine schattige stenen in de vorm van kaboutertjes of paddestoelen. Heel schattig om te zien. Er zijn 3 Valley's en we hadden gelezen dat de 3de de mooiste was, dus dat was ons doel. In Valley 1 was het druk. We liepen erdoor en trokken wat foto's maar stapten direct door naar Valley 2. Al snel was duidelijk dat je maar wat in de wildernis moest lopen. Er was geen enkel pad. Met het plannetje van het park en Google Maps wisten we ongeveer waar we moesten zijn. We wandelden al snel bijna alleen.  Bij Valley 2 stonden de goblins veel dichter bij elkaar. Ook de rotswand van de bergen rondom stonden vol. We trokken weer veel foto's, telkens je verder stapte, kwam je weer een andere mooie of originelere tegen. Dan op weg naar Valley 3. Dat was nog een dingetje om te vinden. We liepen zo goed mogelijk als we konden via maps. Maar dat was niet makkelijk. We volgden vooral een wash, maar op een bepaald moment ging die naar rechts en moesten wij naar links. Er was een heel klein geultje links, dus daar zijn we doorgelopen. En inderdaad, op het einde kwamen we op een soort 'plein' waar veel goblins stonden. Maar helemaal niet zo spectaculair helaas. Luc ging nog verder over de heuvel kijken en riep dat ik toch maar moest komen want hij had Valley 3 gevonden! Er stonden honderden kleine paddestoelletjes, precies een bos. Heel erg schattig om naar te kijken. Dat deden we dan ook met volle teugen! Na de resem foto's was het tijd om terug te keren, maar waar waren we ook alweer hier opgekomen? Het was zoeken en nog eens zoeken. We wisten weer onze richting, maar waren omgeven door grote heuvels. We zagen een kleine greppel die richting uitgaan. Die maar in dan. Plots konden we niet meer verder. Moesten we echt de berg op? Ja dan maar. Het was niet zo heel steil, maar ik was echt al goed moe.

We konden langs de andere kant onmogelijk naar beneden maar zagen wel de wash liggen waar we moesten zijn. Erg frustrerend. Maar niks aan te doen, terug de berg af, weer de greppel door tot we de greppel zagen waardoor we hier terecht gekomen waren. Dan zijn we zo de heel weg terug gewandeld. Luc had Strava aan gezet en daardoor wisten we precies hoe we terug moesten. Ik was opgelucht toen we Valley 2 weer bereikten. Stel je voor dat je de weg niet meer terugvindt. Zouden ze je komen zoeken?

De wind was weer komen opsteken en het zand sneed weer langs alle kanten. Ik was blij met m'n muts.

Na 3 uur waren we terug bij de auto.

We probeerden toch nog maar eens de CarPlay, haha, je weet nooit. Maar nee hoor. Luc had wel gevonden hoe je de radio kon resetten, maar terwijl we al reden zocht ik in de handleiding (die eens in de auto lag) wat dat zou doen. We konden maar proberen.

We stopten eerst bij de supermarkt en kochten wat brood, druiven, een bakje noedels en ook een pot ijs. Daarna resetten we het hele ding en ja hoor: hij doet het weer! halleluja!

In de kamer aangekomen zagen we dat deze niet was gekuist. Dus ik naar de receptie: dat gebeurt maar om de 2dagen. Dat had ik nog gehoord, maar mochten ze wel eens zeggen bij het inchecken. We kregen wel direct alles proper mee, dus enkel het bed was niet opgemaakt. Doen we thuis ook niet, dus maakt niet uit.

We aten ons ijs op met een lepel uit de pot terwijl we naar Homicide NY keken. Kan het nog Amerikaanser?

Daarna typte ik de blog verder, kozen we uit de vele foto's (en dat zijn enkel die van op gsm) en amuseerden ons nog wat.

Het was alweer een zalige dag!

Dag 7: Bluff (UT) - Green River (UT)

[Klik op de foto voor meer foto's]

Wat een heerlijk ontbijt kregen we vandaag! We hadden gereserveerd om 7u30 en werden onmiddellijk bediend. We kregen brood, verse yoghurt met granola en rode vruchten. jummie! Dan was er ook nog een warme paprika bij die opgevuld was met een gepocheerd ei. Ik zou zelf nooit op de combinatie komen, maar het was verrassend lekker.

Daarna zetten we koffie op de kamer om mee te nemen in de auto.

Om 8u30 waren we weer op pad. We hadden de planning nog wat voller gemaakt. Als Marie-Laure dit leest denkt ze waarschijnlijk nóg voller, hoe kan dat nu? Maar we zijn nu zo dicht bij Valley of the Gods, dat we er evengoed nog een keer door kunnen rijden.

Zo gezegd, zo gedaan. De gravelweg lag er op de meeste stukken goed bij, maar op sommige plaatsen was het toch weer manoeuvreren geblazen. We genoten van de weerom wondermooie uitzichten. De zon scheen, goede muziek op, wat moet een mens nog meer denk je dan wel eens.

We reden het park uit en volgden de Moki Dugway naar boven. Dat is een slingerende s bochten weg, volledig in gravel. Mijn maag was daar minder blij mee. Maar de weg schijnt een attractie op zich te zijn, dus dat kunnen we dan ook weer schrappen van ons lijstje.

Boven aangekomen veranderde de rijbaan gelukkig weer in asfalt. We vervolgden onze weg naar Natural Bridges National Monument.

We stopten bij het visitor center om onze pass te laten scannen. maar wat stond er een wind! We werden bijna weggeblazen. We reden de loop en stopten bij de viewpoints. Daar moest je telkens een korte wandeling maken naar het punt vanwaar je de boog kon zien. Ondertussen was het ook weer erg koud geworden. Dat kwam natuurlijk door de hevige wind. Ik moest mijn haar in een staart binden of kon niks zien. Haha. Er hing ook een soort smog, waarschijnlijk van al dat zand dat in de lucht hing. De bridges waren mooi, de ene kon je al beter zien dan de andere. Anders dan bij andere parken is dat je hier bovenaan rijdt en de bruggen liggen in de diepte. Geen rode rotsen hier, wel gele met allemaal afgeronde hoeken. Als je er beneden tussen wandelt is het zeker nog veel overweldigender.

Voorbij het laatste punt hebben we ons even op een parkingstrook gezet om een pistoletje met kaas te eten. We bleven veilig in de auto zitten. Geen enkele toerist te zien hier trouwens, dus als je rust wil, zeker dit park niet overslaan!

Nadien reden we richting Leprauchan Canyon. In anderhalf uur waren we daar. Het vergde weer wat zoekwerk  om de ingang te vinden. Vanaf de parking ging er een pad door zand en struiken, maar het was duidelijk waar je moest stappen. Na 20 minuten zagen we links een slot canyon. Maar die was afgesloten door een grote steen. We hadden gelezen dat je misschien een zetje nodig had. Ik kon er natuurlijk niet alleen over, maar met dat zetje lukte het me met veel moeite toch. De canyon bleek supersmal te zijn en niet diep. Was hem dit wel? In elk geval, konden we niet anders dan dezelfde kant er weer uit, dus weer het rotsblok over. Help zeg! Ik twijfelde nog om op mijn knieën er onderdoor te gaan, maar dat zou ook niet makkelijk zijn. Ik haalde al mijn toverkunsten boven en liet me langs de andere kant er afglijden. Mijn landing was wel wat hardhandig, maar ik had het toch gedaan. Hehehe. Waar was dan wel de ingang van die canyon? Rechts van de kleine canyon waar we dus verkeerdelijk ingelopen hadden, kon je enkel schuine rotsen op, dus hebben we dat maar gedaan. Je zag dat er sporen waren van mensen die het voor ons ook gedaan hadden. En inderdaad, daar verscheen de ingang! Heel breed en statig lag hij daar. We liepen erdoor en er was een wind, niet normaal. Je voelde de hele tijd het zand tegen je gezicht waaien en moest je bril ophouden en mond toe of je begon zand te eten.  Dat was ook weer een belevenis. De zon scheen wel mooie stralen naar beneden, dat gaf een speciaal effect. De terugweg was dezelfde als de heenweg, dus eerst weer de rots af, op de hurken, en dan konden we stappen. Wel leuk dat we hem bezocht hebben, het was de moeite.

Onze dag was nog niet ten einde, we reden naar onze laatste bestemming: Little Egypt. Onderweg reden we langs de meest prachtige rotsformaties, soms volledig rood, soms met witte strepen erin. Dit is zeker een van de mooiste wegen in de US. Na elke bocht kwam er weer een nieuwe verrassing tevoorschijn, echt uniek!

Een korte dirtroad leidde ons bij kleine hoodoos die vooral nog aan elkaar hangen. Ze zijn ook oranje ipv wit, maar sommige hebben witte strepen. Dat zijn eigenlijk de mooiste. Toen we uitstapten was het weer enorm aan het waaien en ik zag buien hangen. Het werd ook fris, dus terwijl Luc al vertrok, zocht ik eerst weer mijn muts en sjaal. Die had ik al weggestopt omdat we dachten dat het niet meer zo koud zou worden. Wel dus.

Toen ik net bij de hoodoos was, vielen de eerste druppels. We trokken snel nog wat foto's en keerden naar de auto terug. 

Nu konden we richting hotel vertrekken. De lucht was weer vol zand en je zag de rotsen in de verte voor ons gewoon niet meer. Echt aprilse grillen hier!

Bij het hotel hebben we eerst weer een aperitief genomen. Of nee, we kregen een dubbele queen kamer. Hadden we niet een king gereserveerd? Dus aan de receptie gaan vragen. Er was nog een king. Ik wou die eerst bekijken. Dus we kregen een sleutel mee. Maar in de kamer daarnaast hadden ze een hond mee die de hele tijd blafte. Nee, dan toch maar de 2 queen, Kunnen de koffers op het bed staan. Da's ook wel makkelijk.

Na onze crackers met humus gingen we eten in het enige restaurant hier dat ook iets vegetarisch aanbiedt. We kozen allebei voor de groenteburger met champignons en kaas erop en verse wedges.  Het smaakte ons erg goed.

Daarna moesten we de blog nog afwerken en douchen om al dat zand uit ons haar te krijgen.
Het was dan ook weer snel bedtijd, maar we hebben wel veel gezien vandaag.

Dag 6: Kanab (UT) - Bluff (UT)

[Klik op de foto voor meer foto's]

Na een goede nachtrust en ontbijt, checkten we om 8u uit.

We stopten eerst nog bij de lokale supermarkt, want we waren allebei al wat verbrand in ons gezicht en hadden geen zonnecrème bij. Niet gedacht dat dat nodig ging zijn bij minder dan 20 graden 😊

Daarna tankten we ook nog even bij want we rijden naar onbekender gebied. We tankten 14,75 gallon voor 58 dollar. Een grote auto, maar hij verbruikt dan ook meer.
Na een klein uurtje kwamen we aan bij onze eerste bestemming voor vandaag: de toadstool hoodoos. Een wandeling van 20 minuten door prachtige landschappen leidde ons er naartoe. Tien jaar geleden waren we hier ook net voor ik geopereerd moest worden. Ik herinner het me vaag. Dit keer vlotte het wel en de meeste mensen bleven rechts kijken naar de kleine hoodoos, maar we hadden gelezen dat er de bocht om de mooiste zich aan de linkerkant bevonden. En daar stonden ze dan: witte pilaren met een bruin dakje. Net alsof dat er manueel opgelegd was. Ze stonden nog wel in de schaduw, maar ze bleven even mooi. We hadden ze ook helemaal voor ons alleen, dat was een dikke meevaller. We konden naar hartelust foto's nemen. Toch echt wonderbaarlijk dat hier zomaar enkele van deze zuilen staan en even verder dan niet meer. We wandelden ook nog naar de grotere hoodoos waar wel veel mensen waren, maar die konden niet tippen aan wat wij gezien hebben. Wel een beetje een raar gevoel om hier weer te staan. 
De terugweg verliep weer sneller dan de heenweg zoals gewoonlijk het geval is.
We dronken wat water en vertrokken aan de lange tocht naar Monument Valley. Dat stond oorspronkelijk niet op de planning, maar aangezien we sommige zaken niet konden bezoeken owv de slechte road conditions, gaan we hier nog eens een rondje rijden. We reden onderweg door Page: wat is dat een grote stad geworden! De Glen Canyon dam is nog steeds spectaculair diep. 
Onderweg wordt het uur ook een paar keer terug en weer vooruit gezet. De Indianen doen niet mee met zomeruur, dus iedere keer als je over hun gebied rijdt, verspringt het.
Bij Monument Valley was het even aanschuiven voor we binnen konden. we moesten 8$ pp betalen en konden beginnen aan de loop. We trokken eerst wat foto's van de eerste 3 mesa's. Er hangt een grote foto van aan de muur bij ons, dus die kenden we goed! We merkten al snel dat er een felle wind stond ook.
De weg was nog slechter dan vroeger, maar toen reden we met een Minivan, dus dat moest wel goed komen.  We stopten geregeld om foto's te maken. Het blijft toch overweldigend hoe dit hier tot stand is gekomen.  De oranje kleuren staken fel af tegen de hemelsblauwe lucht. Soms moesten we even wachten omdat de wind te fel was en teveel zand blies. De ene keer herkende ik een kameel, terwijl Luc het eerder een nijlpaard vond. Echt grappig hoe andere vormen we soms herkenden. We reden er ongeveer 2 uur op. Het was de bedoeling een kleine trail naar de eerste mesa te maken, maar dat ging niet door owv de wind. Het zand blies echt in je gezicht en deed zelfs pijn. 
De volgende stop was het Forrest Gump punt. Hier trokken we de bekende foto die je in alle blaadjes ziet van Monument Valley, gezien van op de weg. We waren niet de enigen die dat deden, het was wachten op elkaar om een foto te kunnen nemen.
Vandaar reden we in een half uurtje naar de laatste stopplaats vandaag, Goosenecks State Park. Hier kan je 2 opeenvolgende bochten in de San Juan rivier zien 1100 feest in de diepte. Ipv van een hoefijzer zijn het er twee direct na elkaar, toch heel imposant.  De rivier zag mooi blauwgroen. Meestal zien we hier bruine rivieren, maar dat komt misschien door het seizoen. Het was in elk geval erg mooi. Het was de 5$ wel waard.
Nadien zetten we koers naar het hotel. Dat is een schattig klein hotelletje zonder lift helaas, maar mét terras en uitzicht op de bergen!
We aperitieven dan ook in het zonnetje, waar ik nu de blog verder afwerk. Echt zalig!
We bekijken de planning voor morgen en hebben alvast een alternatief klaar ook. 
We zitten hier in een klein gehucht, dus het enige dat we kunnen eten als vegetariërs is afhaalpizza. Dat opeten op terras is echter geen straf.
Hopelijk wordt morgen een even leuke dag als vandaag!