 |
| [Klik op de foto voor meer foto's] |
We hadden allebei kou deze nacht. Ik had de verwarming afgezet omdat die telkens zo'n lawaai maakte als ze aansloeg, maar dat was misschien geen goed idee.
Het warmde snel op. We aten een croissant met Nutella in de kamer. Ik zette nog wat extra koffie om mee te nemen en om 8 uur waren we klaar om te vertrekken.
We hadden de planning gisteren herbekeken, want de wegen die we nodig hadden vandaag vereisten momenteel nog 4WD. Dat was om naar Peek-a-boo Canyon te rijden. Het eerste deel van de weg was volgens de website wel bereikbaar, dus die sloegen we in. De eerste 5 mijl waren ook echt goed te rijden, maar dan begon het: allemaal ribbels op de weg zoals van trucks die erop gereden hebben. Ik weet niet of dat een naam heeft eigenlijk. Af en toe werden we voorbij gestoken door 4x4's. Het was een drukke weg. Maar dit park, Grand Staircase, heeft dan eigenlijk ook maar 2 'hoofdwegen' en de andere is nog niet bereidbaar, dus iedereen neemt deze. Na 45 minuten bereikten we onze bestemming: Devils Garden. Een gebied zonder paadjes, waar je dus overal kon rondlopen. We vulden het register in en wandelden overal tussen. Het was heel mooi. We hadden een foto gezien op internet, maar die vonden we nergens. Er was ook een groep van 13 Chinezen uit Los Angeles die heel erg veel lawaai maakten. Doe eens rustig zeg! We trokken wat foto's en op de terugweg vonden we de rotsformatie van op Google: 2 hoodoos verbonden tot een boog. Het was 2 graden, maar de lucht was felblauw en dat gaf een prachtig zicht. De hoodoos hier zijn trouwens weer heel anders dan diegene die we al zagen. Ze staan op kleine ronde heuveltjes en torenen daar bovenuit. Toch bizar, al die verschillende taferelen hier.
Na een klein uur hadden we ze allemaal gezien en reden we terug via de botsende weg. Mijn rug en benen vinden dit ook niet fijn meer, dus ik ben blij dat het de laatste dirtroad van de reis was.
We zijn al snel bij onze volgende stop: Petrified Forest State Park. Achteraf gezien niet te vergelijken met het gelijknamige National Park. We betaalden 10$ en kregen uitleg over de verschillende wandelingen. Dat hadden we zelf ook wel al opgezocht natuurlijk, maar ik wou weten hoe steil de wandelingen waren. Ik wou mijn benen niet overzetten. Het was goed te doen zei hij, even klimmen en dan was het vlak. Dus begonnen we er met veel moed aan. Het pad ging eigenlijk direct vreselijk steil omhoog, ik dacht al moet ik hier straks naar beneden ook? Dat wordt nog wat dan. Maar dat zou ik dan wel zien. Eerst boven geraken. Dat lukte aardig en we waren nog niet moe en hadden eigenlijk bijna nog geen versteende bomen gezien ook. Dus besloten we om de aansluitende wandeling boven erbij te nemen. En ja hoor, we zagen direct overal stukken boom liggen. Als ze in de zon lagen, schitterden ze prachtig in allerlei kleuren. Vooral de kleuren van de regenboog eigenlijk. Ze komen hier aan door as van vulkaanuitbarstingen op te zuigen. Dat zet zich ergens vast en zorgt dat de stam versteent. Merkwaardig. Plots moesten we heel fel afdalen. Naar beneden is niet mijn sterkste kant en dan hadden ze ook nog bordjes geplaatst met hier stoppen want er is een ravijn achter. Ja hallo, dat is net mijn schrik, dat ik niet kan stoppen. Hahaha. Maar het lukte ons toch om op het kronkelende pad te blijven. De mooiste bomen lagen ook ernaast. In het dal hadden we een prachtig zicht op de rotsen en het diepe ravijn. Nu moesten we echter ook het hele eind weer naar boven. Dat was pittig! In elk geval was het niet wat de ranger verteld had maar we zagen wel veel meer bomen op de lange route, dus goed dat we die gekozen hebben. Na anderhalf uur waren we weer beneden. We aten een croissant en vertrokken naar het hotel. Onderweg moest ik een Geocache zoeken die op de weg lag. Die vond ik al snel en de cache was makkelijk te vinden. Luc wil graag een cache doen in elke staat waar we nog komen. Ach ja, we kunnen er ons plezier maar mee hebben.
We tankten ook nog eens vol onderweg. De prijs ongeveer overal constant: 3,75 / gallon.
Het hotel bleek naast een Denny's te liggen. Nadat we ingecheckt waren gingen we daar vragen wat we konden eten. Wel, niks dus zonder vlees behalve soorten omeletten. Okay, we passeerden ook nog Crackel Barell, maar daar was ook niks. De 2 vegetarische restaurants die er hier zijn, zijn net op dinsdag gesloten. Het is toch niet makkelijk om iets te eten als je geen zin hebt in een burger of pizza. We reden naar de Walmart iets verderop om daar eten te zoeken. Er was gelukkig weer ruime keuze in vegetarische maaltijden. We kozen allebei een bowl, Luc een mexicaanse en ik een met kip. We namen Orio ijs mee als dessert. We kochten ook al eten voor morgen, want dan is er helemaal geen restaurant in het dorp (of gehucht). Dan gingen we op zoek naar limited editions van LP's van Taylor Swift en Olivia Rodrigo. Ik had gelezen in een andere blog dat de dochter daar die gevonden had deze week. En Marie-Laure wilde die ook wel ;) Maar ze waren nog duur, dus we lieten ze maar liggen. Het is nacht bij haar nu, dus toch even goedkeuring vragen eerst. We vonden wel een boek limited edition en ook nog wat (betere) souvenirs voor de girls. Uiteindelijk waren we er toch weer lang binnen. Wat een geweldige winkel vind ik dit. Ik had er nog veel langer kunnen blijven.
In het hotel vroegen we om extra shampoo en zeep, maar dat kostte 4 dollar! Wat? Echt? Nog nooit ergens gehoord. Ik had er nog over, dus gebruikten we die wel.
Ik zette ons eten snel in de microgolf, maar na 2 minuten stopte hij ermee. In een ander stopcontact gestoken, maar nog niks. Oh nee, dat hebben wij weer. Aan de receptie waren ze niet vriendelijk. Luc vroeg om de manager te spreken, maar dat ging blijkbaar niet. De microgolf uit een ander kamer nemen blijkbaar ook niet. Dat moest maintenance doen, maar die moesten thuis opgebeld worden. Wat een gedoe! Dan wilden we ons geld wel terug en zouden we naar een ander hotel verhuizen. Toen dit gezegd was, konden we ineens de microgolf van de kamer naast ons gebruiken. Tssss... Dus die sleutelkaart gaan ophalen, (die werd Luc bijna toe gesmeten ipv gegeven), maar we konden dan toch ons eten opwarmen en het smaakte! Dat wordt nog een review mevrouwtje aan de balie. Hihi.
Daarna hebben we de blog nog afgewerkt, gedoucht en naar een nieuwe serie gekeken.
We hadden de planning gisteren herbekeken, want de wegen die we nodig hadden vandaag vereisten momenteel nog 4WD. Dat was om naar Peek-a-boo Canyon te rijden. Het eerste deel van de weg was volgens de website wel bereikbaar, dus die sloegen we in. De eerste 5 mijl waren ook echt goed te rijden, maar dan begon het: allemaal ribbels op de weg zoals van trucks die erop gereden hebben. Ik weet niet of dat een naam heeft eigenlijk. Af en toe werden we voorbij gestoken door 4x4's. Het was een drukke weg. Maar dit park, Grand Staircase, heeft dan eigenlijk ook maar 2 'hoofdwegen' en de andere is nog niet bereidbaar, dus iedereen neemt deze. Na 45 minuten bereikten we onze bestemming: Devils Garden. Een gebied zonder paadjes, waar je dus overal kon rondlopen. We vulden het register in en wandelden overal tussen. Het was heel mooi. We hadden een foto gezien op internet, maar die vonden we nergens. Er was ook een groep van 13 Chinezen uit Los Angeles die heel erg veel lawaai maakten. Doe eens rustig zeg! We trokken wat foto's en op de terugweg vonden we de rotsformatie van op Google: 2 hoodoos verbonden tot een boog. Het was 2 graden, maar de lucht was felblauw en dat gaf een prachtig zicht. De hoodoos hier zijn trouwens weer heel anders dan diegene die we al zagen. Ze staan op kleine ronde heuveltjes en torenen daar bovenuit. Toch bizar, al die verschillende taferelen hier.
Na een klein uur hadden we ze allemaal gezien en reden we terug via de botsende weg. Mijn rug en benen vinden dit ook niet fijn meer, dus ik ben blij dat het de laatste dirtroad van de reis was.
We zijn al snel bij onze volgende stop: Petrified Forest State Park. Achteraf gezien niet te vergelijken met het gelijknamige National Park. We betaalden 10$ en kregen uitleg over de verschillende wandelingen. Dat hadden we zelf ook wel al opgezocht natuurlijk, maar ik wou weten hoe steil de wandelingen waren. Ik wou mijn benen niet overzetten. Het was goed te doen zei hij, even klimmen en dan was het vlak. Dus begonnen we er met veel moed aan. Het pad ging eigenlijk direct vreselijk steil omhoog, ik dacht al moet ik hier straks naar beneden ook? Dat wordt nog wat dan. Maar dat zou ik dan wel zien. Eerst boven geraken. Dat lukte aardig en we waren nog niet moe en hadden eigenlijk bijna nog geen versteende bomen gezien ook. Dus besloten we om de aansluitende wandeling boven erbij te nemen. En ja hoor, we zagen direct overal stukken boom liggen. Als ze in de zon lagen, schitterden ze prachtig in allerlei kleuren. Vooral de kleuren van de regenboog eigenlijk. Ze komen hier aan door as van vulkaanuitbarstingen op te zuigen. Dat zet zich ergens vast en zorgt dat de stam versteent. Merkwaardig. Plots moesten we heel fel afdalen. Naar beneden is niet mijn sterkste kant en dan hadden ze ook nog bordjes geplaatst met hier stoppen want er is een ravijn achter. Ja hallo, dat is net mijn schrik, dat ik niet kan stoppen. Hahaha. Maar het lukte ons toch om op het kronkelende pad te blijven. De mooiste bomen lagen ook ernaast. In het dal hadden we een prachtig zicht op de rotsen en het diepe ravijn. Nu moesten we echter ook het hele eind weer naar boven. Dat was pittig! In elk geval was het niet wat de ranger verteld had maar we zagen wel veel meer bomen op de lange route, dus goed dat we die gekozen hebben. Na anderhalf uur waren we weer beneden. We aten een croissant en vertrokken naar het hotel. Onderweg moest ik een Geocache zoeken die op de weg lag. Die vond ik al snel en de cache was makkelijk te vinden. Luc wil graag een cache doen in elke staat waar we nog komen. Ach ja, we kunnen er ons plezier maar mee hebben.
We tankten ook nog eens vol onderweg. De prijs ongeveer overal constant: 3,75 / gallon.
Het hotel bleek naast een Denny's te liggen. Nadat we ingecheckt waren gingen we daar vragen wat we konden eten. Wel, niks dus zonder vlees behalve soorten omeletten. Okay, we passeerden ook nog Crackel Barell, maar daar was ook niks. De 2 vegetarische restaurants die er hier zijn, zijn net op dinsdag gesloten. Het is toch niet makkelijk om iets te eten als je geen zin hebt in een burger of pizza. We reden naar de Walmart iets verderop om daar eten te zoeken. Er was gelukkig weer ruime keuze in vegetarische maaltijden. We kozen allebei een bowl, Luc een mexicaanse en ik een met kip. We namen Orio ijs mee als dessert. We kochten ook al eten voor morgen, want dan is er helemaal geen restaurant in het dorp (of gehucht). Dan gingen we op zoek naar limited editions van LP's van Taylor Swift en Olivia Rodrigo. Ik had gelezen in een andere blog dat de dochter daar die gevonden had deze week. En Marie-Laure wilde die ook wel ;) Maar ze waren nog duur, dus we lieten ze maar liggen. Het is nacht bij haar nu, dus toch even goedkeuring vragen eerst. We vonden wel een boek limited edition en ook nog wat (betere) souvenirs voor de girls. Uiteindelijk waren we er toch weer lang binnen. Wat een geweldige winkel vind ik dit. Ik had er nog veel langer kunnen blijven.
In het hotel vroegen we om extra shampoo en zeep, maar dat kostte 4 dollar! Wat? Echt? Nog nooit ergens gehoord. Ik had er nog over, dus gebruikten we die wel.
Ik zette ons eten snel in de microgolf, maar na 2 minuten stopte hij ermee. In een ander stopcontact gestoken, maar nog niks. Oh nee, dat hebben wij weer. Aan de receptie waren ze niet vriendelijk. Luc vroeg om de manager te spreken, maar dat ging blijkbaar niet. De microgolf uit een ander kamer nemen blijkbaar ook niet. Dat moest maintenance doen, maar die moesten thuis opgebeld worden. Wat een gedoe! Dan wilden we ons geld wel terug en zouden we naar een ander hotel verhuizen. Toen dit gezegd was, konden we ineens de microgolf van de kamer naast ons gebruiken. Tssss... Dus die sleutelkaart gaan ophalen, (die werd Luc bijna toe gesmeten ipv gegeven), maar we konden dan toch ons eten opwarmen en het smaakte! Dat wordt nog een review mevrouwtje aan de balie. Hihi.
Daarna hebben we de blog nog afgewerkt, gedoucht en naar een nieuwe serie gekeken.
Mooi avontuur weer! Spannend om zo naar beneden te moeten. Die LP’s zijn exclusives en worden vaak meer waard. Leuk als je ze kunt vinden. Ze verkopen ook exclusives bij Target.
BeantwoordenVerwijderenSucces met je review, als het te gortig wordt schrijf ik ook altijd een stukje!