 |
| [Klik op de foto voor meer foto's] |
Dan kunnen we echt op pad. Het bleef spannend tot nu toe wat we vandaag konden doen, want de scenic drive in Capitol Reef NP wordt afgesloten wegens wegenwerken vanaf april. Gisteren stond er plots op dat ze pas beginnen 26 april ipv begin april. Joehoe! We zijn dus net op tijd.
De eerste stop is echter nog buiten het park. Na een uurtje rijden bereiken we Mars Research Center. Een groep wetenschappers woont hier en bestuderen alles ivm Mars. Ze bootsen na hoe het zou zijn om op Mars te leven om eventuele missies voor te kunnen bereiden. Daarom vragen ze ook om niet op de site zelf te komen. We stonden wat foto's te trekken vanachter een rij stenen die dat aanduidde, toen er een man met een walkietalkie naar ons toe kwam. Of we onze auto konden verzetten. Geen probleem, er was plaats zat. Ik vroeg met hoeveel mensen ze daar woonden. Er leven dus 8 wetenschappers, waaronder ook enkele Belgen van de universiteit van Leuven. Oh, hoe tof is dat zeg! De man vertelde dat ze dadelijk naar buiten zouden komen in ruimtepak om te oefenen. Oh, dan zouden we wel wat wachten. Luc ging de auto verzetten en hup, daar waren ze al! Er kwamen 2 scooters naar buiten gereden met telkens 2 astronauten in. Zooooooooo leuk om te zien! We konden bijna niet geloven dat wij hier getuige van waren. We reden met de auto nog een mijl verder naar de Bentonite Hills en passeerden hen dan nog eens. Ze stonden naast elkaar naast de autootjes. Ik heb geprobeerd ze zo goed mogelijk te trekken, want we wilden ook niet bij hen stoppen om hen niet te storen. Op Mars komen ze immers ook niemand tegen!
Onze dag kon al niet meer stuk. De Bentonite Hills zelf waren ook erg mooi met al die verschillende kleuren. En wat was het hier stil, je hoorde helemaal niks. We waren echt in de wildernis.
We reden verder naar de volgende bestemming, de Moonscape Overlook. Hiervoor moesten we een pittige dirtroad rijden, dus soms zaten we wel echt te kijken van gaat dit wel lukken. Ik kan immers niet helpen een nieuwe band te steken mochten we platte band krijgen. Maar we haalden het zonder problemen en werden getrakteerd op een fenomenaal landschap. Je moet even afzien, maar je krijgt dan ook iets cadeau. Wij stonden zelf op gele rotsen, die gingen over in grijszwarte heuvels, die op hun beurt weer in rode rotsen en die staken dan weer af tegen de felblauwe lucht. Dit hebben we echt nog nooit gezien! Het is zo fabelachtig! We trokken weer heel wat foto's, voor een durfde ik zelfs even op een uitstekende rots gaan staan. Maar was er even snel weer af hoor. Brrr, wat was de afgrond hier diep!
We lieten al deze beauty wat op ons inwerken terwijl we een yoghurtje aten. Er kwamen ondertussen nog auto's toe, maar dat was om de eclips te zien. Tussen 11u30 en 14u zou er vandaag in Utah een eclips van 60% te zien moeten zijn. En ik schrijf zou, want we zijn meermaals binnen die tijdspanne gestopt, maar we zagen iedere keer gewoon de volle zon. Geen idee hoe dat dus geweest is.
We lieten het niet aan ons hart komen en reden verder naar Capitol Reef NP.
Zittend bij het bord van het park hebben we onze pistolet op gegeten. Dat hebben we dan ook weer eens gedaan. Meestal lukt dat niet omdat er altijd wel mensen een foto aan het trekken zijn bij het bord. Wat ook grappig is, is dat er nu overal een ijzeren plaatje op een paal staat, zodat je daar je telefoon op kan zetten voor een selfie met het bord.
We kwamen al snel een klein huisje tegen. Daar had de familie Gifford een jaar gewoond toen ze zich als Mormonen hier kwamen vestigen. Het was piepklein en bestond slechts uit een ruimte. Een eindje verder kwamen we het schooltje tegen. Echt schattig met de bankjes die er nog stonden. Ook de Hopi Indianen hebben hier gewoond, want we zagen petrogliefen van hen die ze in de rotswanden gekerfd hadden. Ze beelden mannetjes uit.
In het visitor center wilden we onze pas laten scannen, maar dat was niet eens nodig. We kochten wat magneten want van dit park hebben we nog geen, en ook souvenirs voor de meisjes.
Daarna reden we de scenic drive. De ene mooie rotsformatie volgde op de andere. Ook enkel maar wauw hier. Je zag ook nog de karrensporen van de mormonen die zich hier gevestigd hadden. In Utah is polygamie toegestaan, daarom leven er hier ook nu nog steeds veel Mormonen, Ik volg er een serie over. Er was ook een schattig winkeltje gecreëerd in het huis waar de familie Gifford later woonde. Ze waren farmers en stonden in voor hun eigen levensonderhoud. Wat ze verkochten was ook nu nog steeds zelf gemaakt door de gemeenschap, maar het was extreem duur.
We reden de scenic route helemaal tot het uiteinde en stopten geregeld voor een foto. Op het eindpunt begint een dirtroad door een canyon. Ja, die wilden we wel eens rijden. En terecht, want het bleek allemaal net nog een tikkeltje mooier en prachtiger en magnifieker dan in het gewone deel van het park. Wat is hier toch veel natuurschoon. Het is eigenlijk niet te schatten wat we op eens af zagen! Je kon op het einde ook nog de uitgedroogde rivierbedding in wandelen naar een plaats waar de Mormonen hun naam in de rotsen hadden geschreven. En dat was inderdaad een sierlijk geschrift bij sommigen. Hun naam en jaartal stond erbij. Het oudste dat we vonden dateert van 1877. We wandelden dezelfde weg terug naar de auto en aten daar ons taartje op dat we nog over hadden. Die walmart taartjes zijn echt de beste die er zijn! Die zouden ze in België ook mogen verkopen, of toch maar niet, voor onze lijn. Hahaha.
We reden vandaar naar ons hotel. Dat was een rit van 2u, maar we werden weer getrakteerd op fantastische uitzichten. We reden zelfs een half uur door besneeuwd gebied. Het was toen 30°F, dus het vroor gewoon! Terwijl het thuis nu 22 graden is, stuurde Charlotte ons. Tja, je kan niet alles hebben hè.
Bij het hotel moesten we zelf check in doen. Maar dat ging prima. Er hing een enveloppe klaar met onze naam op en binnenin een code. Aan de deur was een lockbox met de sleutel in. Onze kamer is erg schattig ingericht, volledig in het thema 'vissen', tot knuffelbeer toe op bed.
Om te eten was het moeilijk iets te vinden. Het ene waar we ons oog op hadden gezet bleek slechts open tot 2pm. Het andere was zo groezelig vies dat we niet binnen wilden, dus werd het maar weer pizza. De 20 minuten wachttijd werden er al snel 40, maar hij was erg lekker en speciaal met oa artisjok en fettakaas.
Later maakte ik de blog af en koos uit de vele foto's van vandaag.
Wat een verrassende dag was het alweer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten